‘Barbenheimer’: geweldig, maar kies wel de juiste volgorde

Voer Google met de term ‘Barbenheimer’, en de zoekmachine spuwt rond de 54.000.000 resultaten uit – waaronder een lading memes. Dit actuele internetfenomeen slaat op het in veel landen op dezelfde dag in première gaan van de blockbusters ‘Oppenheimer’ en ‘Barbie’. Hierdoor rijst de vraag: wat kan er groter zijn dan de combinatie van Christopher Nolans en Greta Gerwigs werken. Het antwoord? Oppenheimer an sich.   

Zie ook de filmrecensies op onze website:

Barbie: recensie 1: Barbie: eindelijk een grappige film over het patriarchaat (★★★★★), recensie 2: Barbie: Humoristische, wervelende, licht kritische suikerspin (★★★★★)

Oppenheimer: recensie: Oppenheimer, film over de vader van de atoombom – indrukwekkende biopic (★★★★★)

Barbie

Gerwigs Barbie vertelt het verhaal van Barbie, die ondanks een perfect leventje in Barbieland – waar melk bijvoorbeeld nooit over de datum gaat en de douchwatertemperatuur altijd precíes is zoals je het wil – langzaam tekenen begint te vertonen van het in duigen vallen van dit ideaalbeeld. En wat anders dan cellulitis had Barbie kunnen overtuigen om naar de reden op zoek te gaan in de ‘Echte Wereld’? Ken – die normaal hét accessoire is – ziet zijn kans schoon om eindelijk erkenning te krijgen van Barbie, door een coup met de andere Kens te plegen en Barbieland om te vormen tot ‘Ken-dom’

De film is precies wat je ervan mag hopen: iconisch, komisch en nostalgisch. Het is een dunne lijn, maar Gerwig weet geweldig de balans te vinden tussen een roze tsunami aan gladde vrolijkheid en een sterk uitgevoerd fundament van zelfspot en zelfbewustzijn, waardoor je kunt genieten van een film die tegelijkertijd geen én veel inhoud heeft.

Zie ook de twee filmrecensies op onze website:

Barbie: eindelijk een grappige film over het patriarchaat (★★★★★)

Barbie: Humoristische, wervelende, licht kritische suikerspin (★★★★★)

Maar… Oppenheimer is van een volstrekt andere aard

Barbie kan er niets aan doen, maar Nolans versie van het verhaal van de ‘vader van de atoombom’ J. Robert Oppenheimer, is net zo disruptief als het thema van dat verhaal zelf. Voornamelijk vanuit het oogpunt van Oppenheimer word je meegezogen in hoe de atoombom in wapenwedlopen wordt bedacht, ontwikkeld, getest en gebruikt. Misbruikt? Dat zou veronderstellen dat er een juiste manier is om een atoombom in te zetten. 

En dat is nu juist het duivelse dilemma dat de film oproept.  Al meegesleurd wordend door het verhaal vraag je je samen met de bedenker van de bom af, of er rechtvaardiging is voor zo’n vreselijk, levensvernietigend, destructief iets. De film maakt je hier zeer bewust van wanneer na meer dan drie uur het licht aangaat en je blijkbaar met een volle bioscoopzaal beduusd en kortstondig verlamd in je stoeltje-15-rij-5 zit.

Fenomenaal. 

Zie ook de filmrecensie op onze website: Oppenheimer.

Barbenheimer

De marketing van beide werken – rond Barbie geëxalteerd, bij Oppenheimer juist ingetogen – en de publiciteit over de huidige stakingen van schrijvers en acteurs, creëren momentum waardoor beide films de aandacht krijgen die ze verdienen. Daarbij krijgen beide films gelijkelijk aandacht. En dat, terwijl velen bang waren dat de een de ander zou opvreten. 

De online-discussies suggereren als ideale volgorde voor de bezoeker: eerst Oppenheimer zien en vervolgens naar Barbie. Dus eerst het zware ervaren om daarna te worden opgevrolijkt. Maar mijn voorkeur is om eerst volledig, head first mee te gaan in het humoristische van Barbie en dan de zwaarte van Oppenheimer te ondergaan. Oppenheimer laat je niet achter met een positief of daadkrachtig gevoel, maar dat is oké. Barbies uitwerking is luchtiger, waardoor je daarna nog wel vragen hebt, maar dit minder in het directe gevoel daarna gevangen is. Door de volgorde om te draaien – juist eerst Barbie en pas daarna Oppenheimer – geef je ruimte voor de verschillende potentiële uitwerkingen van de films.

De keuze is uiteindelijk aan jou, maar ga ze wel allebei zien.