Hunkeren naar contact, verbintenis, maar ook gelaagdheid: Beernaerts ‘OXYTOCIN’

La vie en rose: zo ging de danstheatervoorstelling van Isabelle Beernaert oorspronkelijk heten. De coronatijd hult het leven echter niet in roze en gooit daarmee roet in het eten. De keuze viel uiteindelijk op OXYTOCIN als naam van de moderne dans en focust zich op de frustratie die voortkomt uit het gebrek aan menselijk contact, die voortkomt uit het tekort aan het “knuffelhormoon” oxytocine. Beernaerts voorstelling belichaamt herkenbare, actuele thema’s, maar heeft ook tijd nodig om met de vingertoppen de hunkering naar diepte, intimiteit en ervaring sporadisch aan te raken.

Steriele, witte wanden en tafels zijn in de Nijmeegse stadsschouwburg net zo zeer personage als de zes dansers op het toneel. De aankleding van de podium (re)presenteert zichzelf namelijk anderhalf uur als de onderwerp voor de avond: onpersoonlijkheid, kou en afstand. De coronaperiode brengt veel negatieve effecten met zich mee. Een steile afname van sociaal contact is er hier één van. Dit resulteert in een flinke vermindering van de aanmaak van het hormoon ‘oxytocine’. Het hormoon wordt aangemaakt bij onder meer aanraking en is zeer belangrijk voor gevoelens van sociale verbintenis. Een tekort hieraan zorgt dus voor frustratie. Een tekort hiervan is echter niet onomkeerbaar. Deze twee thema’s lopen als herkenbare rode draden door het abstracte stuk.

De in groen geklede danser, Emma de la O, probeert in de voorstelling menselijke aansluiting te vinden. Zij en haar mede-dansers – Julia Canard, Sofie Konings, Nicky van Cleef, Benjamin Herder, en de later aansluitende Isabella Halek – starten het stuk met precies afgemeten ruimte tussen elkaar: samen op de vloer, maar toch in isolement. Ze bewegen zich steeds sneller door de ruimte met zwiepende en dramatische bewegingen die de opbouwende frustratie visualiseren. Aanrakingen tussen de dansers nemen toe, maar toch weet het personage van De la O niets sterks te bouwen. Een duetscène in het stuk waarin de frustratie leidt tot gewelddadigheid, is hier een voorbeeld van. Gaandeweg rollen we echter subtiel in momenten van licht, die bijna voelen als zonnestralen in de ochtend: warmte die je oplaadt zonder dat je het direct doorhebt. La vie en noir est partie, kunnen we denken.

"Authentiek. Subtiel. Vluchtig. Teder zelfs?"

Het contrast tussen de frustratie en de hoop zet me aan het denken. Over wat precies wordt mij duidelijk in een ogenschijnlijke ongeplande aanraking tussen twee dansers: een vlakke hand op de rug lijkt de ander te waarschuwen dat diegene achter langskomt. Authentiek. Subtiel. Vluchtig. Teder zelfs? De gelaagde ervaring die deze milliseconde teweegbrengt, wordt tot nu toe nog gemist. De frustratie die wordt aangedragen kent van tijd tot tijd namelijk een bepaalde platheid in de emotie, of stereotypering ervan, waardoor hij niet volledig toegankelijk is. Ik zie frustratie, maar ik beleef het niet. Dit wordt bevestigd door het feit dat ik hier tijdens de voorstelling überhaupt over aan het nadenken ben.

De momenten van licht, hoop, enthousiasme en verbintenis brengen gaandeweg diepte mee. Onder meer de voor mij minder bekende muziek, het met zes bewegen als één en de kleinere, opgewekte bewegingen transporteren van het hoofd naar het volledige lichaam: van het denken naar het ervaren. Wie weet was het de oxytocine.  

Hiermee bestaat OXYTOCIN uit vlug opvolgende, korte scènes die zich niet kenmerken door gelaagdheid, maar door daadkracht, dans-ambacht en hart en ziel. De voorstelling is zodoende aantrekkelijk voor een divers publiek, onder wie onbekenden met moderne dans. Een kwaliteit an sich.      

Dansreportage Isabelle Beernaert Oxytocin © Kim Vos

Dansreportage Isabelle Beernaert Oxytocin © Kim Vos

Dansreportage Isabelle Beernaert Oxytocin © Kim Vos