Luka visueel sterk, maar mist actie
De Amerikaans-Belgische regisseur Jessica Woodworth maakte met Luka een film over de absurde nutteloosheid van machismo in een wereld waar die niet meer nodig is, en wat er gebeurt als mannelijke energieën geen uitlaatklep krijgen. Misschien is dit welbewust, maar het publiek voelt ook de verveling van Luka’s personages.
Luka gaat over een jongeman genaamd Luka. Vol strijdlust voegt hij zich bij een orde van soldaten die zich ophouden in het fort Kairos en daar wachten op de komst van een mysterieuze vijand. Niemand lijkt te weten wie deze vijand nou is, maar iedereen spreekt over hen met grote angst. Wanneer Luka aankomt bij het fort is hij vol naïef enthousiasme. Hij zegt gemaakt te zijn voor de strijd, en wil enkel zijn beschaving beschermen tegen de angstaanjagende vijand. Hij lijkt een soort combinatie te zijn van Jon Snow uit Game of Thrones die zich bij de Night’s Watch voegt, en Paul Baumer uit All Quiet on the Western Front, die zich met jongensachtige naïviteit in de strijd wil storten.
Gehoorzaamheid, uithoudingsvermogen en opofferingsgezindheid
Eenmaal bij het fort aangekomen wordt Luka snel teleurgesteld. Hij wordt niet ingezet als strijder maar wordt aan het werk gezet om het fort te onderhouden. Dit is voor Luka een uitzichtloze situatie. Niemand krijgt ooit promotie in Kairos. Luka komt terecht in een systeem van ijzeren, militaire discipline en ondoorbreekbare traditie. Keer op keer wordt hij gewezen op het motto van de soldaten van Kairos; gehoorzaamheid, uithoudingsvermogen en opofferingsgezindheid. Er is geen ruimte om de regels van Kairos te buigen, of om zelf naar de vijand op zoek te gaan. Wat gebeurt er als je een groep jongemannen die zichzelf willen bewijzen daar geen kans toe geeft? De energie hoopt zich op met explosieve gevolgen.
Prachtige filmlocaties op Sicilië
Luka is een Belgisch-Italiaans-Nederlands-Bulgaarse productie. Dit is niet alleen handig om uit veel verschillende landen fondsengeld te kunnen halen. Het geeft de film een diverse cast, en stelt de productie in staat om gebruik te maken van prachtige filmlocaties op Sicilië. Luka is opgenomen op de Etna en bij een onafgemaakte dam op het eiland. De ruwe ongereptheid van de Etna doet ons de isolatie van de soldaten in Kairos voelen. Visueel is de film zeer interessant. Woodworth maakt slim gebruik van de filmlocaties en het setdesign om zonder al te veel dialoog het verhaal van de film over te brengen. De keuze om in zwart-wit te filmen draagt hier ook aan bij. Het geeft de hele film een desolaat gevoel, waardoor we nog meer de wanhoop en verveling van Luka voelen.
Alleen voor fans van visual storytelling en een langzaam, bewust filmtempo
De screening waar ik naartoe was voor deze film was buiten mij leeg. Een langzame, zwart-witfilm over de verveling van het militaire leven lijkt het brede publiek niet zo aan te spreken. Al vind ik dit jammer, is het toch goed te begrijpen. Luka is niet een film voor het grote publiek. Ten eerste gebeurt er niet heel veel in de film. We krijgen bijvoorbeeld nooit de mythische vijand te zien waar de soldaten van Kairos al zo lang op wachten. Luka is meer geïnteresseerd in het uitdiepen van de innerlijke wereld van haar personages dan het tonen van spektakel. Met haar runtime van 1 uur en 34 minuten is Luka geen lange film, toch voelt het niet kort aan. Het plot kabbelt maar gewoon wat verder totdat we aankomen bij het einde.
Als je een fan bent van visual storytelling, en een langzaam, bewust filmtempo geen probleem vindt, dan is Luka een film voor jou. Je moet echter geen epische vechtscenes verwachten. Als je met die gedachte naar de film gaat raak je tenminste niet, zoals Luka zelf, teleurgesteld over het gebrek aan actie.
