Paddington in Peru: nog steeds hartverwarmend
Op 8 november ging in het Verenigd Koninkrijk misschien wel de meest geanticipeerde vervolgfilm van het jaar in première. Het nieuwste deel in de filmserie over het Britse beertje Paddington heeft zeven jaar op zich laten wachten. Op reviewwebsites zoals Rotten Tomatoes en Letterboxd ontving die film hogere scores dan bekende klassiekers als The Godfather en The Shawshank Redemption. Paddington in Peru bereikt niet de hoogtes van Paddington 2, maar de magie is nog niet weg.
Ik hoor u al denken; hoe heb je Paddington in Peru al gezien als hij nog niet uit is in Nederland? Speciaal voor de lezers van Ugenda heb ik storm Bert getrotseerd om de film alvast in Londen te bezichtigen. Daar blijkt het kleine beertje heel groot te zijn. Op iedere metrowand staart Paddington je aan, en de bioscoopzalen zijn rijk gevuld met berenfans.
In Paddington in Peru volgen we Paddington en de familie Brown die afreizen naar donker Peru om op zoek te gaan naar Paddington's tante Lucy. Tante Lucy is het Amazonegebied in verdwenen, op een speurtocht naar de legendarische stad van goud: El Dorado. Bijgestaan door een rivierbootkapitein (Antonio Banderas) en een excentrieke non (Olivia Coleman) gaan Paddington en de Browns op avontuur in het regenwoud.
Paddington in Peru heeft last van enkele vervolgfilmkwalen. Zo zijn sommige grappen verkapte herhalingen van grappen uit Paddington 2. De rollen van Coleman en Banderas zijn zeer vermakelijk. Ik genoot met name van de waanzinnige blikken van Coleman. Ze kunnen echter moeilijk tippen aan de hilariteit die Hugh Grant naar Paddington 2 bracht. Ook de Peruaanse setting doet iets af aan de film. Waar Paddington en Paddington 2 met hun uiterst Britse sfeer bijna liefdesbrieven aan de stad Londen waren, kiest Paddington in Peru voor een Zuid-Amerikaanse setting. Het doet dit echter zonder aanpassingen te doen aan het puur Britse karakter van de film. De Peruanen in de film voelen hierdoor soms aan als Britten met een Spaans accent. Het zal niet de eerste keer zijn dat een vervolgfilm de personages af laat reizen naar een exotisch oord om te voorkomen dat de reeks in een sleur terechtkomt. Ik bedoel hiermee dat Peru wat afbreuk doet aan de formule die zo goed werkte in de eerste twee Paddingtonfilms. Paddington hoort nou eenmaal bij Londen. Begrijpelijk is dit wel. Paddington in Peru heeft een nieuwe regisseur (Dougal Wilson) en probeert om een nieuw geluid te laten horen. De film slaagt er echter niet helemaal in om achter de schaduw van Paddington 2 uit te kruipen.
Desalniettemin is Paddington in Peru een genot om naar te kijken. De combinatie van lichthartige komedie voor het hele gezin met verrassende, emotionele diepgang zorgt voor een hartverwarmend geheel. De grappen zijn nog steeds goed, en de boodschap op het einde komt nog steeds goed binnen. De film blijft gewoon leuk en de sfeer is goed. Ik raad Paddington in Peru aan aan iedereen die wat luchtig vermaak wil zien, of van schattige beren houdt. De film is 23 januari te zien in de bioscoop in Nederland.
