Go Short 2017: eigenlijk weer te kort voor zoveel moois

Vijf dagen is vrij lang en korte films zijn vrij kort. Je zou dus verwachten dat er op Go Short meer dan genoeg tijd is om elke film te zien die je wil zien. Maar nee hoor, want het kortefilmfestival bood dit jaar weer zoveel moois, dat de liefhebber blijft snakken naar meer.

Als ik één ding irritant vind, dan is het wel wonen in een door oorlog verscheurd continent. En mensen die zeggen dat ze elk moment kunnen arriveren, maar ondertussen nog gewoon aan het gamen zijn, of zo, en nog geen eens ’n broek aan hebben getrokken. Ik heb geen enkele sympathie meer voor mensen die zonder broek door het leven willen gaan, niet meer sinds ze me in de winter van 2011 massaal hebben laten vallen.

Hoe dan ook, in Emily Must Wait (Christian Wittmoser, 2016) wordt Europa door oorlog verscheurd en wacht hoofdpersoon Emily op haar vriend, die elk moment kan arriveren. Maar hoe langer de jongeman op zich laat wachten, des te heviger wordt de oorlog en des te onbewoonbaarder het appartement. De film sleepte de publieksprijs binnen tijdens de negende editie van Go Short, en geheel terecht. De kortfilm ademt dankzij zijn minimale presentatie – één camerastandpunt: recht van boven – urgentie en beklemming.

Nepnatuur

Maar er draaide dit jaar meer moois op het Nijmeegs kortefilmfestival. Zo geeft het meditatieve Nature: All Rights Reserved (Sebastian Mulder, 2016) met zijn focus op nepnatuur een geheel nieuwe draai aan het begrip ‘natuurdocumentaire’. En de geschiedenis rondom Constantin Brancusi’s lachwekkende penissculptuur wordt eindelijk opgehelderd in het metahumoristische A Brief History of Princess X (Gabriel Abrantes, 2016).

Buiten de competitieprogramma’s viel vooral het retrospectief van regisseur Jonas Odell in positieve zin op. Bij het grote publiek dankt de Zweed zijn bekendheid aan zijn videoclips voor Franz Ferdinand en de Audio Bullys. Zijn geanimeerde documentaires zijn echter een stuk indrukwekkender. In Never Like the First Time! (Jonas Odell, 2006) vertellen vier mensen bijvoorbeeld over hun ontmaagding. Hun verhaal wordt elke keer in een andere stijl geïllustreerd. De film is afwisselend grappig, vertederend, gruwelijk en verbazingwekkend: één van de toppers van het festival.

Tijdreizen

Als de herinnering aan je ontmaagding niet voldoende is om je in tranen uit te laten barsten, dan toch wel het besef dat van die honderden films er zoveel ongezien aan je voorbij zijn gegaan. Want als Go Short elk jaar één ding opnieuw bewijst, dan is het wel dat een vrij weekend en goede zin onvoldoende zijn om elke film mee te pikken die je mee wilt pikken. Toch blijkt er altijd genoeg tijd om matige middenmoters als het dubbele-uitroeptekensonwaardige Fight on a Swedish Beach!! naar je hoofd geslingerd te krijgen.

Goedmakertje is openingsfilm Quality Time (Daan Bakker, 2017). In vijf korte films doet Bakker verschillende dertigersdilemma’s – nostalgie, schoonfamilie, tijdreizen, ontvoerd worden door aliens – op absurdistische wijze uit de doeken. Tijdens de vertoning op zondag was het (helaas?) te zonnig om de zaal met meer dan drie mensen te vullen, maar neem maar van me aan: de film is te leuk om zomaar te laten schieten. Hij draait vanaf 27 april in de bioscoop, dus grijp die tweede kans!