Lachen, dromen en springen met Courtney Barnett
De Australische singer-songwriter Courtney Barnett trad op 4 november op in Doornroosje. Van lollige luisterliedjes naar melancholische overpeinzingen naar gruizige grunge: Barnett liet het publiek alle hoeken van de zaal zien.
Hachiku, drie lieve meisjes en een drummer, vertelt tussen de slaapkamerpop door dat ze de afgelopen zeven dagen in een bus heeft geleefd en dus best wel moe is. Na vanavond crashen ze weer bij de ouders van zangeres Anika Ostendorf. Ze doet haar best om ‘Nijmegen’ uit te spreken. Het lukt, ondanks de vermoeidheid, nog best aardig.
Even later komt Courtney Barnett het podium op onder begeleiding van een drumcomputer, de band speelt Ray Street. Ze draagt een wit T-shirt en een witte spijkerbroek. Het is kenschetsend voor de eenvoud van de show. Barnett op gitaar, Bones Sloane op de bas en Dave Mudie op de drums: meer heeft de Australische singer-songwriter niet nodig om haar zelfbewuste luisterliedjes aan het publiek te verkopen. Haar nieuwste plaat, Things Take Time, Take Time, laveert van puntig en poppy naar uitgesponnen en melancholisch, met virtuoze gitaarintermezzo’s.
‘Deadpan’
Barnetts teksten zijn spitsvondig en bij tijden hilarisch. Het verhalende Avant Gardener is een perfect voorbeeld: ‘The paramedic’ – de zangeres wordt na een tuinieravontuurtje per ambulance afgevoerd – ‘thinks I'm clever cause I play guitar / I think she's clever cos she stops people dying.’ Maar het is de kenmerkende deadpan-manier van zingen waarmee ze haar nummers helemaal eigen maakt. Haar droogkomisch, praterige frasering varieert regelmatig van die op de plaat, het is alsof ze de vertelling opnieuw uitvindt op het podium.
Later zal ik Ugenda-collega Ruud Vos tegenkomen bij de garderobe, en hij zal Barnetts zang vergelijken met die van Bob Dylan, al zong Dylan lang niet zo lui als Ruuds ronduit aanstootgevende imitatie doet vermoeden. Ik zeg: als fan ben ik genoodzaakt hier officieel bezwaar tegen te maken. Hij heeft er alle begrip voor.
Courtney Barnett © Stef Bulten
Overigens klinkt Dylan allang niet meer zoals Barnett en geeft hij ook minder spectaculaire shows – ik zag hem pas nog in Amsterdam – maar dat is omdat de beste man al 81 is en Barnett nog maar 35.
Want reken maar dat de Australische spectaculair uit de hoek kan komen. Naarmate de avond vordert, wordt het volume stelselmatig opgeschroefd. Een hoogtepunt is het oorverdovende Pedestrian at Best. Wat blijkt, als je de grunge van Barnetts eerste platen zo gruizig speelt als zij, heb je niet meer dan drie mensen nodig om een zaal op stelten te zetten.
Dylan heb ik nooit in een microfoon horen schreeuwen.
Ontroerend
In de toegift neemt Barnett gas terug: “We gaan nu wat slaapliedjes spelen, wat folk, wat softrock, zodat jullie vanavond goed kunnen slapen.” Ze speelt Oh the Night, als enige nummer van de avond, helemaal in haar eentje. Het transformeert van het niemendalletje dat Things Take Time afsluit, naar een ontroerend meesterwerkje.
Op weg naar mijn fiets hoor ik een jongen tegen zijn meisje klagen: toegiften zijn onzin, een concert hoort in een luidruchtige climax te eindigen. Hij heeft er niets van begrepen. Mijn fietslicht doet het niet, maar er is gelukkig geen politie ter plaatse.
Courtney Barnett © Stef Bulten
Courtney Barnett © Stef Bulten
Courtney Barnett © Stef Bulten
Hachiku © Stef Bulten
Hachiku © Stef Bulten
Hachiku © Stef Bulten
