Thor: Love & Thunder overdondert helaas niet ★★★

De Noorse god Thor moet het, samen met zijn ex-vriendin Jane Foster, opnemen tegen Gorr de Godenafslachter. Oei, als dat maar goed gaat! Thor: Love & Thunder is vanaf nu te zien in Pathé Nijmegen.

Thor (Chris Hemsworth), full-time Noorse god van de donder en part-time Avenger, heeft zich aangesloten bij de Guardians of the Galaxy om het universum te verblijden met wat ouderwetse Thor-avonturen. Maar helemaal de oude is de ruimte-Viking nog niet: sinds de break-up met astrofysicus Jane Foster (Natalie Portman) is hij op zoek naar zichzelf. Met matig resultaat, helaas. De paden van de ex-geliefden kruisen elkaar echter wanneer Gorr (Christian Bale), bijgenaamd de Godenafslachter, ten tonele verschijnt en een stel Asgardiaanse kinderen ontvoert. Awkward! (De ontmoeting met Jane, bedoel ik, niet de ontvoering.) 

Want Thor mag dan wel een god zijn, in de liefde is de beste man net zo klungelig als de rest van het universum. Het levert, dankzij Hemsworths uitstekende komische timing, een boel grappige scènes op in deze actiekomedie van Taika Waititi (Thor: Ragnarok, Jojo Rabbit). De schrijver-regisseur beseft maar al te goed wat voor een absurd personage Thor eigenlijk is (om van het universum waar hij zich in beweegt nog maar te zwijgen!), en is niet bang om dat ten volle te benutten. 

Meer nog dan in de gemiddelde Marvelfilm staan de grappen hier op de voorgrond. Een goed voorbeeld daarvan is wanneer de helden Omnipotence City bezoeken, waar alle goden in het universum bijeenkomen. Het levert zo'n bonte, absurde reeks aan voorvallen op, dat je soms de indruk hebt naar een aflevering van Rick and Morty te kijken, in plaats van naar een superheldenfilm. Desondanks verliest Waititi de emotionele kern van het verhaal niet uit het oog. Alle gekheid ten spijt, staat de liefde tussen god en mens (en hamer) centraal.

Hemsworth is natuurlijk fantastisch in zijn rol, maar dat hoeft niet te verbazen want we zijn inmiddels bij zijn vierde solofilm als superheld aanbelandt. Zijn gigantisch voorkomen, zowel qua performance als fysiek (voor deze film is hij zelfs groter dan ooit!), steelt de show in elke scène waar hij in voorkomt. Christian Bale krijgt daarentegen te weinig schermtijd om als slechterik te overtuigen. Zijn uitstekende acteerprestatie – en angstaanjagende make-up! – ten spijt, blijft Gorr te oppervlakkig om echt indruk achter te laten.

Ook de actiescènes zijn wat aan de tamme kant. Thor en consorten brengen het grootste gedeelte van de film door met het in stukken hakken van naam- en gezichtsloze monsters. Pas wanneer men zich opmaakt voor een confrontatie in het Schaduwrijk, weet de film in stemmig zwart-wit visueel te prikkelen. Des te jammer dat het eindgevecht plaats moet vinden in een slecht verlichte grot. Hoe hard Waititi de volumeknop van zijn Guns N' Roses-collectie ook opendraait, tegen zulke superheroïsche alledaagsheid is geen muziek opgewassen.

Trouwens, de muziek van Guns 'n' Roses is op zich wel een goede metafoor voor deze 29e Marvelfilm. Want hoe fijn een Paradise City of November Rain ook is, na ze honderdduizend keer op de radio te hebben gehoord, ken je het trucje wel een beetje. Thor: Love & Thunder overdondert daardoor helaas niet.