Devendra Banhart is achteloos swingend

Hij wordt de goeroe van de freakfolk genoemd en was hipster voordat de term bestond. De vraag voor het optreden van Devendra Banhart is dan ook of hij deze verwachtingen waar zal maken.

Er hangt een gemoedelijke sfeer terwijl ik de zaal betreed. Voorprogramma Vetiver is dan net aan het spelen, een ontspannen voordracht door Andy Cabic, ondersteund door een tweede gitarist uit de band van Devendra Banhart. De zaal is niet uitverkocht, het balkon is leeg, maar de zaal is gelukkig genoeg gevuld. 

Rustige samenzang van Vetiver

De twee muzikanten op het podium spelen ingetogen Amerikaanse folkliedjes met mooie samenzang. Deze samenzang geeft een broodnodige extra dimensie aan nummers, wat vooral in het tweede nummer Strictly Rule goed naar voren komt. Toch blijven alle nummers ook live te klein en ingetogen. Het ontbreken van bas en drum speelt hier natuurlijk een rol in, maar Andy Cabic weet ook weinig spanning te creëren met zijn zachte stem. Bij Maureen en Everyday lukt dit nog het beste. Pas met het slotnummer Wonder knalt het even als de gehele band van Devendra Banhart mee gaat spelen, maar dan blijkt zijn stem het onderspit te delven tegen de muziek.

Coole Yogameester

Wanneer Devendra Banhart en zijn band het podium eindelijk betreedt, heerst meteen een andere sfeer. Het publiek dringt zich naar het podium; hiervoor is men gekomen! Devendra heeft de uitstraling van een goeroe, zachtmoedig en charismatisch. Maar hij maakt veel grapjes tijdens het optreden, kleine ironische kwinkslagen waarbij hij zichzelf niet ontziet. Hij maakt connectie met het publiek, bijvoorbeeld door Spaans te praten met spaanstalige bezoekers en hij geeft meerdere verzoeknummers. Zijn achteloze, Lou Reed-achtige zang is ingetogen, maar weet toch de aandacht te trekken.

Devendra Banhart © Peter Pricken

Swingende folkmuziek

De muziek lijkt vaak los te staan van de zang van Banhart en is heel gevarieerd: van het soulvolle Kantori Ongaku, naar latin-muziek van bijvoorbeeld Santa Maria da Feira tot de disco van Fig in Leather. Bij de spaanstalige nummers lijkt terug te grijpen naar zijn Venezolaanse roots, de andere nummers zijn wat vernieuwender. De swingende uitvoering is echter wat alle muziekstijlen verbindt. Het publiek gaat dan ook bij ieder nummer meer swingen. Niet dat er iemand echt uit zijn dak gaat, maar het zorgt dat de nummers nooit vervelen.

Vervreemdend ironisch

Ondanks het vermaak op het podium, blijft het optreden hangen tussen vervoering en vervreemding. Banhart speelt met het publiek en lijkt niet alleen zichzelf, maar ook de muziek niet altijd serieus te nemen. De muzikale experimenten, zoals het intro en de veel te lange drumsolo in het midden, werken vervreemdend, maar gaan net zo makkelijk weer over in een mooi liedje. De ironie die bij Banhart nooit ver weg is maakt het luchtig en geeft een zekere spanning in de muziek, maar zorgt er ook voor dat de vervoering nooit echt ver gaat. 

Wat na het optreden blijft hangen is niet de muziek, maar de innemendheid van Banhart. Als een Spaanstalige coole goeroe neemt hij het publiek achteloos swingend mee. We zijn believers geworden.