Otoboke Beaver is grappig en snoeihard

Voor de tweede keer speelt Otoboke Beaver voor een uitverkochte kleine zaal in Doornroosje. Een Japanse punkband die ook nog eens volledig uit vrouwen bestaat. Dat maakt nieuwsgierig als je ze nog niet eerder gezien hebt. Is dit echte punk of een gimmick?

Hoewel ze dus al eens eerder in Nijmegen hebben gespeeld, treedt deze redacteur met weinig voorkennis de zaal binnen. Het publiek weet het wel al: hier wordt geen anime-conventie gehouden, maar serieuze punk gemaakt. Maar als redacteur wil je natuurlijk ook zelf bepalen of dit zo is.

Charmante klitten, maar..

Eerst krijgen we een voorprogramma voorgeschoteld in de vorm van een andere vrouwenband, de Nederlandse band The Klittens. Hoewel ze beginnen met een punk-achtig nummer, liggen ze qua genre toch ver af van Otoboke Beaver. In de basis spelen ze vooral indie, met wat uitstapjes naar stoner en punk. Als gitariste Winnie Conradi haar gang gaat rockt het best stevig, de andere gitariste Katja Kahana zet leuke melodielijntjes op. Zangeres Yaël Dekker zet een behoorlijk goede rockzang neer. Het geheel is best charmant. Yaël Dekker praat met veel humor tussen de nummers door en de band is jong. Maar kwalitatief lijkt het ook maar net het middelbare schoolniveau ontstegen te zijn. Het tempo rammelt, de overgangen zijn zodanig dat de muziek soms lijkt stil te vallen en de bandleden zingen váls als ze mee gaan zingen. Ze zeggen van zichzelf dat ze hier niet om geven en dat is wellicht het enige echt punky aan deze band.

Schattige japanse damesband?

Als Otoboke Beaver eindelijk het podium opkomt, valt op hoe klein de gehele band is. Je moet moeite doen om ze vanuit de zaal te zien. Maar horen doe je ze des te beter. De grappige gitariste Yoyoyoshie schreeuwt “We are Otoboke Beaver!!” de zaal in en ze worden met luid applaus ontvangen. Het eerste nummer Yakitori begint met een lekkere mid-tempo beat en het geheel lijkt in het hele begin eventjes op een schattige japanse rockband.

Hardcore attitude

Al met het tweede nummer Akimahenka valt alle schattigheid weg en met het knallende Don’t light my fire ontstaat er een moshpit. Ze spelen hele snelle punk, waar meestal niet op te pogoën valt en er ontstaat dan ook een soort metal moshpit. De japanse zang en toon past wonderwel goed in deze snelle punk en wordt door zangeres Accorinrin snoeihard op het publiek afgevuurd. De moshpit heeft soms moeite intact te blijven, maar blijft gedurende het hele concert. Ondanks haar zijden jurk en mooi lang haar valt met Accorinrin niet te spotten. Met een hardcore pose houdt ze haar microfoon vast en is niet bang om het publiek de mond te snoeren als ze daar zin in heeft. De grappige gitariste stagedivet na een aantal nummers met gitaar het publiek in. Deze band gaat er met de hakken naar voren in!

Uptempowisselingen

Muziek gaat ondanks de punk-focus alle kanten op. Van vrolijke skadeuntjes schieten ze abrupt over naar hardcore punk en dan weer naar metalriffs. De muziek is vooral héél up-tempo, hoewel de nummers die dat wat minder hebben eigenlijk wat beter werken. Zoals hun meest beluisterde nummer S'il Vous Plait, wat een lekker ska-achtig midtempo punkrock ritme heeft. De abrupte overgangen bouwen ze ook tussen hun nummers in, als de hele zaal stil moet zijn en de bandleden als etalagepoppen stil staan voordat ze met het volgende nummer beginnen. Aan de ene kant voorkomen deze tempowisselingen dat je in een flow komt, maar aan de andere kant zet het de focus op de nieuwe riff, of het nieuwe nummer. Zo weten ze de aandacht vast te houden.

Humor

Tussen de nummers door wordt ook met het publiek gepraat. De drummer Kahokiss heeft het over Nederland en de mooie open luchten: “Do you know how freedom smells like?” vraagt ze aan de zaal. “Like cowshit!”. De gitariste heeft het over haar favoriete Nederlandse gerecht, de kroket. Ook geven ze aan dat ze optreden om geld te verdienen, dus dat we maar zoveel mogelijk merchandise moeten kopen (die overigens ook vrij prijzig is). Het verluchtigt de sfeer, zonder dat het afdoet aan hun punkhouding. Zoals NOFX ook humor en punk kon combineren.

Einde met een selfie

Voor de reprise neemt de band The Klittens mee op het podium, om met het publiek een selfie te nemen. Dan is er alweer – zonder dat je het eigenlijk in de gaten hebt – een uur gespeeld. Het enige reprise nummer Anata ga Falling Love Shita no ha Watashi ga Kirai na Onnanoko heeft een lekker pogo-ritme en het publiek neemt dan ook nog even de kans om hier iets mee te gaan doen. Een lekker einde van een lekker concert!