Baby Otis in Brebl. Veelzijdig! Of té veelzijdig?

Het afgelopen weekend was er voor de tweede keer festival Baby Otis nieuwe stijl. Twee nachten lang kon je kopje onder in jazz en dance. Fotograaf Peter van Esch was beide dagen aanwezig en maakte een reportage, Steven Trooster klom in de pen.

Baby Otis is binnen Nijmegen een in alle opzichten bijzonder festival. Het is niet alleen het eerste muziekfestival van het jaar, maar het is vooral ook moeilijk in een hokje te plaatsen. De stijlen lopen uiteen van jazz, zoals van het Half Easy Trio en Rok Zalokar Trio, puike feestmuziek van NAFT, tot aan de lange uitgesponnen dance van The Incredible Stacks. En dat is misschien wel het probleem van het festival. Hoewel het programma prima op orde was, de sfeer goed was en je als publiek bij de eerste twee concerten heerlijk kon chillen op de grote kussens voor het podium op de grond, viel de kaartverkoop erg tegen. Welk publiek spreek je aan? Is het niet meer een dance festival met live muziek, dan een jazzfestival?

Baby Otis is ook zo'n festival waar bands staan waarvan je weet dat deze op grotere podia als Doornroosje of het Valkhof Festival hoge ogen gooien. Glass Museum stond vorig jaar nog op Eurosonic en bracht het publiek in trance, terwijl op de achterste rijen een dansje gedaan werd. Valvetronic Brassband is zo'n band die er flink feestje van weet te maken, maar eigenlijk een kolkende massa nodig heeft.

Wat het festival, voor het jazzpubliek, misschien ook wel moeilijk maakt, is de opbouw van de avond. Nadat het eerste concert om 21:30 is afgelopen volgt een pauze van meer dan een uur. Het voorlaatste concert begint daardoor pas na twaalven. Je merkt dat dan een deel van het publiek al vertrekt en voor de slotact nog maar een handvol overblijft.

Maar Baby Otis verdient meer, want het is een festival dat zich onderscheidt met een puik programma. Maar jazz or not jazz? That's the question.