20-jaar-Ugenda-column van Marlous

Twintig jaar geleden woonde ik nog niet in Nijmegen. Ik kende de stad via m’n broer, die in het studentenleven van Hoogeveldt was gedoken. Mijn eerste kennismaking met de culturele kant van Nijmegen was die van de studentencultuur, wat bestond uit plakvloeren, nachtelijke tosti-eet-aanvallen, huisfeestjes en urenlang fietsplezier.

Zeven jaar later, toen ik in Nijmegen kwam studeren, was dit niet veel anders. Ik besloot ook een andere culturele kant op te zoeken en ging Algemene Cultuurwetenschappen studeren aan de Radboud Universiteit. Overdag verslond ik boeken van Gustave Flaubert en Breyten Breytenbach en volgde ik colleges over het panopticisme van Michel Foucault. 's Avonds stond ik samen met medestudenten mee te zingen met oude rockmuziek in het café Weerlicht, met barman Kees die zijn kaasspecialiteit 'smeerKees' in de nachtelijke uurtjes serveerde. Je zou kunnen zeggen dat mijn leven toentertijd een prachtige symbiose was van 'hoge' en 'lage' cultuur, voor hoever je kunt spreken over het bestaan van deze verdeling, maar dat is weer een andere discussie.

De afgelopen tien jaar heb ik vooral veel kleinkunstige dingen gezien in Nijmegen. Ik ging liever naar te krappe rokerige (ja ja dat mocht toen nog) cafeetjes waar iemand vol overgave zijn cabaretteksten zat op te dreunen of een singer-songwriter die net terug was van zijn Nepalese reis en zijn leven bezong alsof hij nooit anders had gedaan, dan naar grootschalige producties. Ik was daarom vaak te vinden in het Cultuurcafe, Trianon, De Rode Laars, bij Stukafest en zelfs het vertrouwde Waalstrandje was een (beginnend) podium voor artiesten als The Bony King of Nowhere en Lucky Fonz III.

Naast dit kleinschalige geluk, heb ik ook genoten van de vele artiesten die voorbijkwamen in de Nijmeegse stadsschouwburg. Voor Ugenda bezocht ik onder anderen Acda en de Munnik en trompettist Eric Vloeimans. Maar er was een optreden dat toch wel boven alles uitstak, niks kleinschalig, maar groots en sensationeel: Muse, in 2019 in het Goffertpark.

Kortom, Nijmegen kende en kent een prachtig divers aanbod, ik kon vaak niet kiezen; dit verklaart vast waarom ik destijds voor 'algemene' cultuurwetenschappen heb gekozen.