Doctor Strange in the Multiverse of Madness in zoveel mogelijk dimensies ★★★★
Dr. Strange doorkruist het multiversum in een poging de jonge America Chavez te redden van Scarlet Witch. Deze achtbaanrit wordt beter naarmate het aantal dimensies toeneemt waarin je ’m kan zien, bij voorkeur in 3D 4DX bij Pathé Nijmegen.
Achtervolgd door een buitenwerelds tentakelspektakel strompelt de jonge America Chavez (Xochitl Gomez) het Marvel-universum in. Gelukkig is Doctor Strange (Benedict Cumberbatch) in de buurt om haar te redden. Het duurt niet lang voordat beiden ontdekken dat Wanda Maximoff, a.k.a. Scarlet Witch (Elizabeth Olsen), de krachten van de jonge multidimensionele reiziger voor zichzelf wil – waarmee ze een bedreiging vormt voor niet alleen het huidige universum, maar de multiversum als geheel. Zal Strange in staat zijn America te redden uit de klauwen van deze gebroken vrouw?
Nu ja, het is een Marvel-film – de 28ste (!) in bijna vijftien jaar tijd – dus het antwoord op die vraag laat zich raden. Een andere vraag is interessanter: weet de film de twee uur durende rit naar het happy end op een interessante manier in te vullen? Het antwoord daarop is een welluidend ja! Doctor Strange in the Multiverse of Madness is een intens vermakelijke trip door een kluit knotsgekke werelden (meervoud).
Cumberbatch is een feest in de rol van de arrogante Stephen Strange en de ten tijde van filmen nog maar 15-jarige Xochitl Gomez overtuigt als in tijd en ruimte verloren reiziger. Elizabeth Olsen steelt echter de show als Scarlet Witch. Haar personage is sterk geschreven (sorry dat ik het zeg) voor een Marvelfilm. Haar motivatie is zuiver persoonlijk en daardoor geloofwaardig. De universumvernietigende implicaties van haar obsessieve zoektocht zijn slechts bijzaak voor Scarlet Witch, waardoor de finale opvallend klein en dicht bij haar emotionele kern kan worden gehouden. Eindelijk: een superheldenfilm die niet eindigt in ellenlange vechtscènes waarin complete steden het moeten ontgelden.
Gekker én meliger
Niet dat er niet genoeg gevochten wordt in deze film, integendeel. De ene actiescène volgt de andere in rap tempo op. Sommige daarvan zijn relatief down to earth – gek genoeg valt de aanvaring met het buitendimensionele tentakelmonster uit de opening onder die noemer. Maar na verloop van tijd deinst regisseur Sam Raimi (Evil Dead, Spider-Man) er niet voor terug om de actie tot een steeds gekker – en meliger – niveau te tillen. De scène waarin Strange zijn vijand met klassieke muziek bekogelt is daar een goed voorbeeld van.
Sowieso is het fijn om eindelijk weer een film van Raimi te zien. Zijn laatste film, Oz the Great and Powerful, dateert alweer van 2013 en was verre van zijn beste werk. Hoewel de regisseur nergens buiten de kaders van de typische Marvel-stijl treedt, is zijn hand wel voelbaar in bijvoorbeeld het dynamische camerawerk en de horrorelementen. Het geeft deze film een streepje voor op het gros van de serie, die ondanks alle magie en explosies van tijd tot tijd behoorlijk anoniem aan kan voelen.
Rick and Morty
Ook het multiversele aspect zorgt voor enkele leuke verrassingen – die ik hier niet zal spoilen. Wat ik wel zeg is dit: van mij had het allemaal nóg wel een stapje gekker mogen zijn. De diverse universa die Strange aandoet, zijn over het algemeen redelijk gangbare varianten op ons eigen universum, en dat is haast jammer. In een flits doen Strange en America bijvoorbeeld een universum aan waarin ze tekenfilmfiguren zijn, en eentje waarin ze bestaan uit klodders verf – ik had wel willen zien hoe ze zich daar uit hadden weten te redden. Hopelijk is dat iets wat in een vervolg kan worden onderzocht. Tot die tijd zal de liefhebber van multidimensionele gekte het moeten doen met het bingen van de laatste vijf seizoenen van Rick and Morty – wat ook geen straf is, overigens.
De nieuwste Marvelfilm is een achtbaanrit vol actie, humor en een beetje horror. De film reist van de ene uithoek van het multiversum naar het andere, en daar hoort een bijzondere omlijsting bij. Ik zag de film in 3D 4DX – en dat is voor een attractie als deze haast een verplichting. Doctor Strange in the Multiverse of Madness is een film die beter wordt naarmate het aantal dimensies waarin je ’m kan zien toeneemt. Gun het jezelf ’m te zien zoals-ie bedoeld is: op een groot scherm in een stoel die je popcorn van je schoot schudt.
