McQueens regie stuwt Widows naar ongekende hoogten ****

Vier weduwen worden gedwongen de criminele activiteiten van hun overleden echtgenoten op te pakken. Widows, de nieuwe film van Oscarwinnaar Steve McQueen, is een misdaadthriller die zijn gelijke niet kent.

Zoenend liggen Veronica (Viola Davis) en Harry Rawlings (Liam Neeson) in bed. Het volgende moment sleurt Harry onder zwaar geweervuur twee miljoen dollar en zijn halfdode misdaadpartner de vluchtauto in. Na een dertigjarige, succesvolle criminele carrière lijkt hun pad hier te eindigen. Veronica blijft als weduwe gebroken achter. Als de rechtmatige eigenaar van het geld vervolgens op haar stoep staat, rest haar geen keus: ze zal, samen met de weduwen van zijn partners, in haar mans voetsporen moeten treden.

Rouw

Regisseur Steve McQueen is bekend van loodzware drama’s als Shame (2011) en 12 Years a Slave (2013), waarmee hij de Oscar voor Beste Film won. Met Widows, een remake van de gelijknamige Britse tv-serie uit 1983, waagt hij zich voor het eerst aan een genrefilm: de misdaadthriller. Plat vermaak, zou je dus denken, maar dan ken je McQueen dus nog niet. De regisseur is niet bang gas terug te nemen, en zijn acteurs in langgerekte, meeslepende shots de ruimte te geven om hun emoties te ontdekken en doorleven. Natuurlijk, de film gaat over vier vrouwen die een overval moeten plegen, maar gaat net zozeer over rouw, eenzaamheid en de moed vinden om verder te gaan.

Vroeg in de film zit bijvoorbeeld een prachtige scène waarin Viola Davis, alleen in haar appartement, een plaat opzet en minutenlang uit het raam staart. Met de tonen van de muziek komen de herinneringen terug: in de reflectie van het raam verschijnt haar overleden man. Zijn hand raakt haar gezicht. Even wordt de herinnering tastbaar, voordat ze gedoemd is te verdwijnen in de ellende die haar staat te wachten.

Klasse

Een ander voorbeeld. Na een tamelijk mislukte toespraak in het zwarte gedeelte van de stad, stapt de corrupte politicus Jack Mulligan (Colin Farrell) in zijn auto. Hij scheldt op zijn benarde situatie in de aankomende verkiezingen. McQueens regietalent bewijst zich in het feit dat hij Farrell gedurende die scène geen seconde in beeld brengt. Terwijl de camera de auto volgt, dwaalt McQueens camera af naar de verloederde flats waar Farrell aan voorbijschiet. Langzaam maken ze plaats voor steeds duurdere woningen. Dan stapt de acteur uit bij zijn eigen kast van een woning. Waarom de politicus op zo’n lauwe reactie kan rekenen, moge duidelijk zijn. De scène is getransformeerd van eenvoudige karakterschets tot een meditatie op het klassenthema dat de film doorsnijdt.

Andere thema’s komen iets minder goed uit de verf. Het racisme van Mulligans vader, gespeeld door Robert Duvall, is wat aan de platte kant, en tegen het eind leunt de feministische boodschap van de film tegen het zoetsappige aan. De sterke acteerprestaties - Daniel Kaluuya steelt de show als de wrede Jatemme Manning - en het uiterst efficiënte plot maken echter een hoop goed. Widows is zo niet alleen een spannende thriller geworden, maar een feest voor elke filmliefhebber. Laat die tweede Oscar voor McQueen dus maar komen.