Veelzijdige voorstelling van Introdans

Als ware nitwit op het gebied van moderne dans (en eigenlijk alle dans) werd ik verkozen om op 16 oktober de voorstelling 'Meesterschap' van dansgezelschap Introdans te bezoeken in de Nijmeegse Schouwburg. Toen ik na een paar minuten uitgegiecheld was om de mannen in leggings, heb ik flink genoten van de veelzijdige voorstelling op muziek van Gorécki, Mozart en Beethoven. En het goede nieuws: op 22 januari is 'Meesterschap' nog een keer te zien in Nijmegen! Gaat dat vooral zien.

Een gevarieerd publiek vandaag, in het rode pluche van de schouwburg. Veel kunstgebitten en veel Sjiek met hoofdletter S, maar ook wat lastminute-studenten her en der en naast mij een enthousiast klein meisje dat de hele voorstelling met open mond heeft zitten kijken. De zaal zat goed vol; het was dan ook bijna een thuiswedstrijd voor het Arnhemse Introdans.

'Meesterschap' is opgebouwd uit vijf onderdelen. De uitvoering begint met een choreografie van Hans van Manen op muziek van Gorécki. Alle dansers zijn gekleed in gekleurde, loeistrakke bodysuits (vandaar het giechelen) en bewegen zich in een leeg decor (kijk hier!) Die kostuums in combinatie met de vloeiende en soepele dans maken de dansers tot een organisch geheel. Vrolijk, ook wel.

Nee, dan het volgende onderdeel. Tijdens het omkleden van de dansers werd een filmpje getoond, waarop het instuderen van het tweede stuk dans vastgelegd was. Het zorgde voor wat lachsalvo's in de zaal, het filmpje bracht de losse en vrij ontspannen sfeer van het instuderen over op het publiek. Toch was ook de pijn en de worsteling van de dansers te zien: kapotte knieën, uitgeputte gezichten en paniekerige uitspraken als 'Why this fast?!'. Na het filmpje openen de gordijnen weer om een grote witte bank te tonen, met een vrouw die erop zit en een man die de bank rondduwt. De toon werd meteen gezet bij deze choreografie van Nils Christe, die prachtig samensmelt met de muziek van Gorécki. De zeven dansers zijn gekleed in het zwart, en door de bellen in de muziek lijkt het alsof je als publiek bij een begrafenis of een sterfbed meekijkt (kijk hier!). Je voelt je haast een indringer bij de intieme bewegingen van de dansers. Vol overgave en vertrouwen tonen zij een proces van rouw of vergankelijkheid, zonder in kitsch te vervallen. Er werden om mij heen nogal wat traantjes weggepinkt.

In de pauze kon het publiek weer even ademhalen. Dat deed men dan ook, snel met z'n allen in de rij in de foyer, en dan maar naar voren duwen om dat gratis pauzedrankje te halen – dat slaat ook het Sjieke danspubliek niet af.

De tweede helft van de voorstelling begint met een duet van Hans van Manen, een knipoog naar een klassiek balletduet, op muziek van Mozart. De jongen is een ietwat stuntelende prins in een pofbroek maar zonder shirt, die tussendoor steeds even z'n moed bij elkaar moet schrapen om verder te dansen. Het meisje is een hooghartige prinses, met een glitterend bovenstuk maar zonder broek (kijk hier!). Na het duet gaan de gordijnen lang dicht, wat de verwachtingen bij het publiek tot grote hoogten bracht. En aan die verwachtingen werd voldaan: het laatste onderdeel van de voorstelling is een waar spektakel. "Maraschino Cherries" heet deze choreografie van Cayetano Soto, gebracht op muziek van Beethoven. Het stuk begint met alleen de mannen (in huidskleurige klokrokken – die echt wel leuk staan mits gecombineerd met blote bast en zwarte kniekousen), die een sterke en energieke dans uitvoeren, met veel sprongen en bijna dierlijke bewegingen. Daarna komen er vier vrouwen bij en volgt er nog iets dat een beetje showdans-achtig is, inclusief jazzhands (kijk hier!). Aparte choreograaf, die Soto: zijn werk is nogal eigenzinnig maar erg indrukwekkend. Waardige afsluiting van deze gevarieerde voorstelling.

Foto's door Hans Gerritsen, copyright Introdans.