Lotte Wijfje: "Voor mij is cultuur de saus van het leven"

In de reeks columns ter ere van het 20-jarig bestaan van Ugenda komen bestuursleden, eindredactieleden, redacteuren, maar ook oud-redacteuren aan bod. Één van de vertegenwoordigers van die laatste categorie is Lotte Wijfje. Als redacteur van Ugenda heeft Lotte verschillende zaken verslagen voor Ugenda. Inmiddels is zij verder gegroeid in de culturele wereld. Lees hier haar column.

Twintig jaar cultureel Nijmegen is in mijn geval tien-en-een-half jaar cultureel Nijmegen. Na een bijzonder uitvoerige zoektocht naar de perfecte studie en studentenstad (ik heb precies één Open Dag bezocht, en niet eens in Nijmegen) leek Nijmegen de beste optie want het dichtstbij het ouderlijk huis. En ik hoefde nog niet zo nodig op kamers. Die gedachte verdween als sneeuw voor de zon op de eerste dag van de introductie: ik besloot vrij snel dat ik hier toch echt wilde leven. Niet alleen wonen, léven: ik vond een bijbaan in de leukste kroeg van Nijmegen, leerde de rest van de kroegen kennen op donderdagavond (en, oké: dinsdagavond). Nijmegen tien-en-een-half jaar geleden begon voornamelijk met veel biertjes. En kroketten van de Febo.

Natuurlijk kwam ik er langzaam maar zeker achter dat Nijmegen meer te bieden heeft dan meters bier. Arthouse films in LUX. Cabaret bij de Lindenberg. Voorstellingen in de Schouwburg. Concerten bij Merleyn. Dansen in Doornroosje (het oude Doornroosje toen nog, waar je op de wc door kon gaan met het feestje omdat je het nog op hetzelfde geluidsniveau kon horen). Festivals, van techno op Drift tot multimediakunst bij Oddstream. De Kaaij, de Vierdaagsefeesten: wat is het genieten in Nijmegen als de zon gaat schijnen. Tegen de tijd dat ik ging schrijven voor Ugenda, noemde ik mezelf een ‘culturele allesvreter’: met een avondje uit was (en ben) ik snel tevreden. Een heel kritische schrijver ben ik dan ook nooit geweest.

De laatste jaren is cultureel Nijmegen mijn werk geworden. Ik werk bij de Lindenberg, waar cultuur de dienst uitmaakt. Ik mag nu in mijn werk bezig zijn met voorstellingen, cursussen en festivals, met kunst en cultuur. Het plezier dat ik uit cultuur haal, gun ik iedereen: en laat dat nou de kern van mijn werk zijn. Maar ook buiten 9 tot 5 ben ik nog altijd graag in theaterzalen, danszalen en op festivals te vinden. Voor mij is cultuur de saus van het leven: je kan wel zonder, maar waarom zou je dat willen als het mét zoveel lekkerder is?!

Op dit moment is cultureel Nijmegen zoals we het kenden een groot gemis, ik kan er in dit schrijven toch echt niet omheen. De theaterzalen zijn voor het grootste deel gevuld met leegte. Een poppodium is niet hetzelfde als je op een stoeltje moet zitten en niet mag juichen. De herfst voelt zwaarder zonder een zomer vol festivals om op te teren. En toch, als we willen dat onze culturele instellingen deze tweede golf doorkomen, moeten we ze blijven bezoeken. Dan maar zittend dansen, op grote afstand in een zaal zitten en zittende ovaties. Makers blijven maken, en kunnen niet bestaan zonder publiek. En, de culturele instellingen hebben de meest veilige plekken gecreëerd zodat cultureel Nijmegen ook nu kan blijven functioneren. Dus laten we ze blijven bezoeken, zodat het ook in de toekomst blijft kunnen. Doe mij nog maar tien-en-een-half jaar cultureel Nijmegen.

Er komen vast weer betere tijden. Kunstnachten, waarin we samen door de stad struinen en nieuwe plekken ontdekken. Schouder aan schouder dansen in het nieuwe Roosje (wat voor zoveel mensen al gewoon Roosje is omdat zij het oude Roosje nooit hebben mogen meemaken – dat is een ander klein gemis). Een week lang de stad op z’n kop tijdens de Vierdaagsefeesten. Volle terrassen op iedere straathoek. Een stad vol cultuur waarvan er nooit genoeg is, en waarvan we nooit genoeg krijgen.

En na een avond bier drinken gewoon weer naar de Febo – maar tegenwoordig voor een kaassouflé.