Het vrolijke virus

Direct na de lerarenopleiding tekenen nam ik het besluit om mijn diploma ongebruikt aan de wilgen te hangen en mijn boterhammen te gaan verdienen met het tekenen van strips en illustraties. De eerste jaren werkte ik me een slag in de rondte om met al dan niet betaalde opdrachten een inkomen en ervaring bij elkaar te schrapen. Daar kwamen ondertussen een vriendin en weer later drie kinderen bij. Maar gaandeweg heb ik het onvoorspelbare avontuur als tekenaar aardig weten te kanaliseren tot een vijfdaagse negen tot vijf werkweek. Totdat de huidige crisis toesloeg…

De scholen gaan dicht en ik ben gedoemd om een deel van de week thuis voor juf te spelen. Op mijn ooit opgedane didactische vaardigheden kan ik niet terugvallen, want die heb ik na mijn besluit destijds bewust in een diep putje weg laten zakken. Maar daar lig ik niet echt wakker van. Voor mij bestaat de uitdaging eruit om mijn gebruikelijke werkuren te kunnen maken. De dagen dat ik voor de thuisklas sta moet ik dus in de avond- en weekenduren gaan inhalen. Gelukkig heb ik behalve mijn werkplek op studio Noodweer, die ik deel met mijn collega-tekenaars, ook een ruime werkplek in ons tuinhuis. Dus na het avondeten kruip ik aldaar achter mijn tekentafel en ga ondersteund door verse koffie aan de slag.

Zoals vele sectoren heeft ook de creatieve sector te lijden onder de heersende crisis. Ook in de stripwereld klinken sombere geluiden. Zo gaan stripbeurzen en de Comic Con niet door. Voor diverse stripmakers niet alleen een contactmoment met collega's en lezers, maar ook een bron van inkomsten. Bij stripspeciaalzaak Senor Hernandez hoor ik dat veel nieuwe releases tot nader orde worden uitgesteld en via social media verneem ik van tekenaars dat opdrachtgevers nieuwe projecten in de ijskast zetten. Misschien bewegen striptekenaars en illustroren zich in een minder zichtbare niche van de creatieve danwel culturele sector, maar neem van mij aan dat er stiekem meer mensen werkzaam zijn dan je zou denken.

de column gaat verder onder de illustratie

schets van 'De Wijngaard' © Rob Derks

Ook ik werk in die niche. Maar dan met één been weer in een andere niche. Eentje die wonderlijk genoeg geen last heeft van de pandemie. Sinds enkele jaren teken ik humoristische kijkplaten voor puzzelfabrikant Jumbo. En wel voor hun legpuzzelserie van de Nederlandse striptekenaar Jan van Haasteren. Al snel verbaasde ik me over de populariteit van het puzzelen en de diversiteit van de puzzelaars; het zijn niet enkel vijftigplus vrouwen die met het puzzelvirus besmet zijn. Een vrolijk virus dat de laatste jaren steeds meer gewillige slachtoffers begon te maken en nu met het uitbreken van dat akelige andere virus een ongeremde groei laat zien.

Toen ik legpuzzels begon te tekenen, vertelde Jan van Haasteren me al over wat het puzzelen voor veel mensen betekende. Natuurlijk is het voor de meeste mensen even lekker een avondje in je bubbel een puzzeltje leggen. Maar ik hoor ook verhalen van mensen die minder goed in hun vel zitten en door de vrolijke puzzels met alle verborgen grapjes even hun zinnen kunnen verzetten. Mensen die beperkt zijn in hun motoriek, maar het toch voor elkaar krijgen om een puzzel te leggen. Verhalen die mij blijven motiveren om van iedere tekening weer iets leuks te maken. En als in tijden als deze, waarin mensen behoefte aan afleiding en ontspanning hebben, de legpuzzels niet zijn aan te slepen, dan voelt het zoveelste avondje doorwerken niet als een last. Bijna eerder als een voorrecht. 

'Krijt op tijd' © Rob Derks