Muh-muh-muh-my corona

De coronacrisis haalt niet het beste in mij en mijn medeburgers naar boven. Met beweringen als ‘alles wordt nu beter’, heb ik dan ook weinig. Ik vind het bijvoorbeeld vreselijk om te zien dat mensen die ik normaal gesproken beschouw als weldenkende burgers, in een angstkramp schieten en elkaar de maat nemen over de anderhalvemeterregel. De agressie in de supermarkt als je vergeet een wagentje te pakken. Het fotograferen en aangeven van mensen die te dicht bij elkaar zitten. De kampen in de loopgraven op social media.

Wat me ook in het verkeerde keelgat schiet, is het wezenlijke onbegrip van mensen in loondienst (ik heb ze tussen mijn beste vrienden zitten) voor degenen onder ons die zich per uur, woord of dienst laten inhuren. Zoals ikzelf. De crisis raakt mij in mijn bestaansgrond; ik schrijf, als freelance journalist, met name over cultuur en ik maak een krant met kinderen in het basisonderwijs. You do the math. Gelukkig heb ik een eenmalige uitkering van de gemeente gekregen want de hypotheek loopt gewoon door. De toekomst is echter zeer ongewis en ik pieker me suf over alternatief werk. Misschien word ik wel postbode.

De kinderen van de basisschool, die onder druk van angstige bestuurders onnodig thuisgehouden zijn, gaan deze periode hopelijk snel vergeten nu de scholen weer open zijn, maar velen van hen hebben een ernstige achterstand opgelopen. De pubers op het middelbaar onderwijs zijn allemaal in meer of mindere mate depressief, als ik mijn dochter mag geloven. Een van de belangrijkste functies van scholen in het algemeen, is het je als individu te leren bewegen in een sociale omgeving, en dat was totaal onmogelijk. Daar is heel weinig aandacht voor.

Ook in de cultuursector heeft de angst geregeerd en zijn er maar enkelen die uit de kramp springen. Overal krijg je ‘nee, we wachten even af’ op het rekest. In de tussentijd heeft bijvoorbeeld De Gelderlander, een van de media waar ik voor schreef, maar even het hele donderdagse Uit & Thuis-katern geschrapt. Voor altijd. Ik ben heel benieuwd wat er ‘post-corona’ gaat gebeuren met de sector en alles wat eromheen hangt. Het volk wil brood en spelen tenslotte.

Wat mijn eigen cultuurbeleving betreft, want daar moet deze column natuurlijk eigenlijk over gaan (excuses, ik liet me een beetje meeslepen): ik heb nooit iets gehad met grote evenementen, dus daar mis ik niks aan. Film kan ik goed zonder, blijkbaar, en concerten ook. Wat ik echt, wekelijks, gemist heb, is de bibliotheek Mariënburg. Als leverancier van literatuur en non-fictie, maar ook gewoon als ‘ruimte om te vertoeven’; met een lekkere beker koffie in een van de mooie meubels duiken en een beetje werken, maar vooral stiekem om je heen gluren. Daar kikkerde ik altijd van op, en met mij vele anderen.

Gelukkig is er tegenwoordig een oneindige voorraad aan tweedehands boeken die blijft circuleren, dus mijn voorraad literatuur en non-fictie is er niet kleiner op geworden. Ik heb zelfs mijn lokale leverancier gesteund door ook nieuwe exemplaren aan te schaffen. Dat was nodig, want als ik één ding geleerd heb van covid-19: die boeken zijn een levensvoorwaarde en als daaraan voldaan is, kan ik de hele (corona)wereld wel aan.