Di-rect: het dak eraf in de open lucht

Onder een zwoele zonsondergang wacht een uitverkocht openluchttheater op de komst van Di-rect. Een daverend applaus zwelt aan, als de band de arena betreedt via het pad waarover de 1100 liefhebbers zojuist hun plekje hebben gezocht. De associatie met de bekende scene uit Reservoir Dogs ligt voor de hand: de band is bij opkomst in stijlvol zwart gekleed. Op het podium richt zanger Marcel Veenendaal (in tegenstelling tot de rest gekleed in een gewaad van gordijnstof inclusief koord met kwasten) zich tot het uitzinnige publiek en maant het middels een handgebaar tot absolute stilte.

Met de sfeervolle opener Come into the World zet Di-rect meteen de toon van de avond. Deze Rolling with the Punches theatertour onderscheidt zich van reguliere Di-rect concerten door de aanwezigheid van strijkers en blazers. Veel nummers zullen vanavond in een nieuw (kamer)jasje te horen zijn. De sfeerverhogende bijdrage van de gastmuzikanten is van begin af aan goed te horen, mede door het loepzuivere geluid.

Subtiele Spike

Na de nummers Still Life en The Young Ones lijkt behalve de zanger ook het publiek aardig opgewarmd. Iets wat nog niet helemaal zichtbaar is bij gitarist Spike, doorgaans toch een flamboyante verschijning. Hij stelt zich vooralsnog bescheiden op door de nummers subtiel te larderen met zijn afwisselende gitaarspel. Maar als enkele nummers later het gas er meer op gaat tijdens Devil Don't Care en You and I komen ook bij de gitarist de beentjes van de vloer.

Het eerste hoogtepunt van de avond is Crazy Madonna. Spike opent het nummer met een Black Keys-achtige blues riff. Gaandeweg zwelt het nummer op tot Led Zeppelin-achtige proporties, mede door zanger Marcel Veenendaal. Het overweldigende applaus wordt door de band dankbaar in ontvangst genomen.

foto: Gerard van Roekel

Wat sowieso opvalt deze avond is dat Di-rect in de loop der jaren een breed publiek heeft weten op te bouwen. En dat is mede te danken aan de muzikale verandering die gepaard ging met de komst van de theatrale krullenbol. Niet alleen horen we de laatste tijd veel soul invloeden in de hitjes van Di-rect, maar vanavond trakteren ze ons ook op fijne bluesy nummers. Mooi voorbeeld daarvan is Love in Kind (met dan eindelijk die gitaarsolo).

"Wie nu nog zit, is een loser!" 

Na het sfeervolle All in Vain gaat het denkbeeldige dak er nog een keer af tijdens Times Are Changing. De grootste kneiter van de avond wordt staand en luidkeels meegezongen, aangemoedigd met de woorden van Spike: “Wie nu nog zit, is een loser!” En daar moet ik hem wel een beetje gelijk in geven.

Met het afsluitende soulnummer With al little Help nog nagalmend in het hoofd verspreidt een tevreden kudde zich huiswaarts over de Goffertweide. Di-rect heeft met verve laten zien dat ze met hun steeds breder wordende horizon een verdiende plek in het Nederlandse muzieklandschap hebben veroverd. Persoonlijk mag gitarist Spike een prominentere rol in het geheel krijgen. Het siert hem dat hij zich zo dienstbaar opstelt, maar een veelzijdige en bevlogen gitarist als hij verdient meer aandacht.