Hotel Informatie zorgt voor kortsluiting

Bestaat er zoiets als een informatie-burn-out? Twee dagen moest deze recensent bijkomen van de hersen-overload na het zien van Hotel Informatie van toneelgroep Echo.

Wordt er op het toneel non-stop en op hoog tempo gesproken – in mijn hoofd blijft het de eerste vijf minuten oorverdovend stil. Het verdwaalde jongetje, dat doorlopend vragen stelt. De hoteleigenaar, die steeds maar benoemt dat dit ‘zijn domein’ is. En vervolgens in veel te veel (echt, overbodig veel) woorden uitlegt hoe het werkt met… ja, met wat ook alweer? Deze voorstelling bevat zó veel complexe woorden, lange zinnen, synoniemen, opsommingen en wetenswaardigheden zonder context, dat het nauwelijks lukt om er iets van te onthouden.

Na enige tijd begin ik te vermoeden dat de (overmaat aan) personages bijna letterlijk álle content van sociale media, of internet in het algemeen, vertegenwoordigen. Ik zou niet verbaasd zijn als de schrijver, Erik Bindervoet, zou toegeven dat hij de Facebookpagina's van al zijn vrienden heeft gedownload, geopend in Word en “convert to text” heeft aangeklikt en dit als script aan zijn acteurs heeft gegeven.

Zag ik daar een hondenfilmpje voorbijkomen? Ik weet het niet meer, het had goed gekund. De top zoveels - “25 manieren om te weten dat hij de ware is”, “12 nieuwsfoto’s die je gezien móet hebben” - lijken onder andere voorbij te komen in de tirade van personage Isabelle, die opsomt op welke manieren haar verdwenen man haar allemaal níet aan de kant heeft gezet: “niet eens: ik zit in een andere fase van mijn leven, niet eens: ik hou niet meer van je,” en ga zo maar door. Ook de scheldkanonnades van internet trolls komen brullend voorbij. De vergelijking is compleet als ik halverwege het stuk een dialoog in Google-translate-Nederlands denk te horen.

Allereerst een diepe, allerdiepste buiging voor de vijf acteurs die deze schijnbare chaos uit hun hoofd hebben moeten leren. Hoe ingewikkeld en herhalend en overdadig de teksten ook zijn, zij ratelen deze er in rap tempo uit. Daarnaast een compliment, of misschien is het meer ontzag, voor de schrijver die dit heeft opgetekend en de tekst heeft toebedeeld aan 173 (!) personages. Wat de voorstelling goed vol te houden en zelfs bij vlagen hilarisch maakt, zijn de overtuigende typetjes en innemende acteurs die ze vol overgave vormgeven. Een verbijsterend stuk om naar te kijken, maar zeker een boeiende en scherpe ‘echo’ van de dagelijkse online realiteit.