Curtis Harding laat het publiek de slingers ophangen

Afgelopen juli liet Harding door een vertraagd vliegtuig op zich wachten tijdens Down The Rabbit Hole in Beuningen. Hij maakte het gelukkig goed door in de avond toch nog een show te spelen. Blijkbaar beviel dat, want een paar maanden later staat hij dan in Nijmegen om de Doornroosje plat te spelen.

Eerder deze week wordt er gemeld dat er geen voorprogramma zal zijn. Toch is het al druk wanneer de deuren opengaan. Iedereen is op tijd gekomen en druppelt langzaam de Rode Zaal van Doornroosje binnen. Het is een gezellige mengeling van mensen waar onderling een feestelijk sfeertje hangt. Rond een uur of acht staan de luisteraars nog net niet hutjemutje en al licht gespannen te wachten tot de band opkomt.

Helaas laat Curtis wederom op zich wachten. Gelukkig is het deze keer geen urenlang, maar hij laat ons toch ruim een kwartier in spanning. Geklap en gejoel stijgt op uit de zaal als aanmoediging. Het haalt weinig uit, want Harding geeft geen gehoor. De band komt op, in geheel bij de muziek passende kleding in jaren 70-stijl. Wanneer soulklanken de zaal in geslingerd worden staan veel van de toeschouwers al mee te dansen. Dan eindelijk begint ook Curtis, die met zijn gekke glitterzonnebril meteen de toon zet en laat weten dat hij er vanavond een feestje van gaat maken.
Curtis Harding © Geert Oldenmenger

Goed, maar dynamiek ontbreekt

Toch blijft het feestje, waar ik zo op had gehoopt, een lange tijd uit. Want ondanks dat het muzikaal fenomenaal is, mis ik iets. De band is belachelijk goed en dat weten ze. Harding heeft een bereik van hier tot Tokio en haalt zowel elke hoge als lage noot als met gemak. Ook blaast de saxofonist aardig heen en is iedereen gewoon keigoed op elkaar ingespeeld. Alsof ik naar de cd luister, en dat is het probleem een beetje: de dynamiek tussen de bandleden is ver te zoeken. De leadgitarist staat erbij alsof hij zojuist een spook heeft gezien en er kan bij niemand echt een lach vanaf. Zoals gezegd, is het Harding die het feestje geeft, wat hem aardig lukt.

Keep on shining

Heel toepasselijk bij het nummer Keep on Shining, krijgt hij het dan toch voor elkaar om wat interactie met het publiek te creëren. De showman klapt op het ritme van de muziek verwachtend dat het publiek meedoet. Het scheelt dat we onze energie een beetje hebben kunnen sparen in de loop van de show en dus klapt iedereen enthousiast mee. En ondanks dat de energie soms naar een minpuntje daalt voel ik de muziek overal. Je wilt erdoor bewegen, je voelt elke noot je omarmen en ze schreeuwen: 'dans met ons.' Dus dat doen we maar. 'I wanna thank you all for just being you,' klinkt er vanaf het podium en het laatste nummer I need your love wordt ingezet.

Daarna verdwijnt de band van het podium. Gelukkig komen ze nog terug om een toegift van twee nummers te spelen. Na iets langer dan een uur is het dan toch echt gedaan. Het was genieten, maar ik ben toch lichtelijk verbaasd. De verwachting was dat het méér dan goed zou zijn, niet ‘gewoon’ goed zoals het nu was. Toch de muziek gevoeld en beleefd, maar het was wel echt een feestje waarbij het publiek zelf de slingers moest ophangen.