ODR#3 in Trianon: héél erg hard!

Afgelopen vrijdagavond vond in het zaaltje achter het cafégedeelte van Trianon, bijna anderhalf jaar na de tweede editie, wederom een heus rockfestival plaats: Onder de Radar #3. Drie bands stonden al op het affiche en er werd nog een vierde act beloofd. En dat alles georganiseerd door de mannen van de Nijmeegse hardrockgroep Mother Bass. Hoewel de muziek stevig was, was er iets harders dat de sfeer ook behoorlijk beïnvloedde: het volume. Verdomme wat was dát hard!

In de zaal legt iemand mij uit waarom het zo hard gaat. Een drumstel is een heel luid instrument. Daarbij komt dat, hoe harder erop geslagen wordt, hoe meer volume eruit voortkomt. Gitaren, bassen en andere instrumenten moeten daaraan worden aangepast. Feit blijft wel dat een deel van het publiek met de vingers in zijn/haar oren luistert naar de vier bands die de revue passeren. Sterker nog: een enkele bezoeker gaat zelfs terug naar huis om zijn oordoppen te halen.

No Breakfast Goodbye

Het festival wordt geopend door No Breakfast Goodbye, een nieuw punkbandje uit Nijmegen, bestaande uit muzikanten die we zouden kunnen kennen van Bandito, VLA, Captain Ortega en Dissidents.

Van begin af aan rammen ze er flink op los. En wat deze vier jongens zo leuk maakt, is dat ze schijt hebben aan alles. Ze maken vooral heel veel plezier, hetgeen zijn weerslag heeft op hun uitstraling op het podium en de onderwerpen van hun nummers. Zo spelen ze Pick Me Up, een nummer dat gaat over een odol, of What Happened, over een kater. Opvallend is ook de cover van Your Love van The Outfield. Mocht deze band niet doorbreken – iets waarop de kans toch niet onaanzienlijk is – dan kan de zanger altijd nog proberen als stand-up-comedian de kost te verdienen.

Oorsuys

De tweede band van vanavond wordt aangekondigd als recht voor z’n raap grunge anno nu. Oorsuys is voortgekomen uit de band Nefalem. De muziek die de mannen maken kan weliswaar gecategoriseerd worden als grunge, maar het schurkt wel heel dicht tegen metal aan. Vooral als zanger Maarten zijn strot opentrekt en begint te grunten, is de band erg aangenaam om naar te luisteren. Ook muzikaal zijn ze bovengemiddeld, waarbij de bassist deze keer een extra pluim verdient. Hij stopt veel meer melodie in zijn basspel en bespeelt de snaren af en toe zo subtiel, dat het niet alleen heel goed klinkt, maar ook nog eens heel mooi is om naar te kijken. Al met al klinkt bij Oorsuys door dat ze onder andere geïnspireerd zijn door Faith No More en Soundgarden en, laten we eerlijk zijn, dat kan eigenlijk niet tegenvallen.
Mother Bass tijdens Onder de Radar #3 in Trianon  ©Bertus Elings

Mother Bass

De organisatoren van vanavond zijn de mannen van Mother Bass, die ongeveer een half jaar geleden hun debuutalbum uitbrachten, Mother Bass.
Wat meteen opvalt, is de uiterst herkenbare stem van zanger Daan Dekker die we kennen van de Nijmeegse symfonische metalband Armed Cloud. Hij heeft er zichtbaar veel zin in. Hij rent over het kleine podium van Trianon en zet de nummers luister bij met de nodige theatrale gebaren. Wat je Dekker moet nageven, is dat-ie spatzuiver zingt. Of het nou is tijdens Silver Spoon, wat ongetwijfeld ieder optreden van de mannen voorbijkomt, of tijdens Frozen Eyes, dat vanavond voor het eerst live wordt gespeeld. Al met al merk je wel dat je hier met een paar doorgewinterde muzikanten te maken hebt, die heerlijk op elkaar zijn ingespeeld en die er bovenmatig veel plezier in beleven om hun muziek ten gehore te brengen. Evenals Oorsuys verdient Mother Bass een groter podium in een grotere zaal met meer publiek.

Mt. Echo

Deze Nijmenaren spelen instrumentale metal. En dat doen ze heel erg goed. Buitengewoon goed, zelfs. En toch blijft een zanger een gemis. De muziek die deze mannen maken, verdient het om door meerdere mensen te worden gehoord teneinde meer gewaardeerd te worden. Misschien is metal gewoon een genre waarbij aanwezigheid van een zanger – ook al is het met een summiere bijdrage – min of meer verplicht is. De overtuiging bestaat dat de muziek van Mt. Echo meer publiek trekt wanneer een goeie zanger een rode draad spint door de nummers die nu overigens al klinken als een klok. De nummers worden nu al gespeeld alsof er op ieder moment iemand een grunt overheen kan laten horen, laat staat hoe het zou klinken als dat ook daadwerkelijk het geval zou zijn.

De derde editie van Onder de Radar kan de boeken is als zeer geslaagd. Volgende keer alleen wel oordoppen meenemen.