Orakel: een verhaal om in te verdrinken

Na het succes van onder andere HEX, is Thomas Olde Heuvelt niet meer weg te denken uit de bestsellerlijsten. Met zijn nieuwe boek Orakel, een origineel en aangrijpend verhaal, weet hij de harten van fans en onbekende lezers te veroveren. En schrijft hij zichzelf wederom hoog de bestsellerlijst in.

Je bent dertien jaar en fietst op een koude winterochtend naar school, samen met het meisje waar je verliefd op bent. Er hangt een dikke mist, maar toch is er in een bollenveld in de verte iets te zien. Je besluit af te stappen en een kijkje te nemen. Het blijkt een zeventiende-eeuws schip. Niemand weet hoe het daar gekomen is en wat het er precies doet. Dat zijn de beginscènes van het boek Orakel. Vanaf het begin neemt Olde Heuvelt je mee in een wereld vol onvoorspelbare en bovennatuurlijke krachten, waarbij de lezer continu aan het twijfelen wordt gebracht over de oprechtheid en bedoelingen van de geheime dienst die de boot onderzoeken.

Personages die blijven plakken.

Door die jonge hoofdpersonages doet het verhaal soms een beetje denken aan Carrie of IT van Stephen King. Af en toe vergeet je dat Luca Wolf, het hoofdpersonage uit Orakel, zo jong is omdat hij steeds in situaties belandt waarin hij volwassen moet handelen. Het andere moment word je weer even met de neus op de feiten gedrukt, omdat hij kwetsbaar en verdrietig in de armen van zijn moeder vliegt en besef je als lezer weer dat het nog maar een kind is. Die emotionele tweestrijd tussen volwassen moeten handelen en kind zijn weet Olde Heuvelt heel voelbaar en realistisch weer te geven. Hij weet als geen ander hoe je personages neer moet zetten en je leespubliek moet laten meevoelen met de karakters in zijn verhaal.

Het ene moment haat je een personage en wil je het liefst dat hij de volgende bladzijde dood is, het andere moment voel je toch weer een vleugje sympathie voor ze. Robert Grim, die terugkeert in Orakel, sluit je in het hart door zijn gezonde dosis cynisme en de liefde voor zijn vak. Ook andere personages komen hier en daar luchtig en humoristisch uit de hoek en dat is maar goed ook, want anders zou het een zwaar boek zijn geworden. Oftewel; de meeste karakters groeien aan je zoals het orakel dat ook doet. Hoewel de meeste personages een duidelijk doel hebben in het verhaal en steeds weer terugkomen, zijn er wat personages die in het begin heel sterk neergezet worden, maar later in het verhaal hun waarde in het verhaal verliezen. Zo krijgen de Saoedische Omar Al’Jarrah en zijn handlangers in het begin een vrij prominente rol, maar vervolgens worden ze vrij saai uit het verhaal geschreven.

Clichés

Diezelfde Saoedies vervullen in dit verhaal, door de westerse bril gekeken, een clichématige rol van de slechterik. Een interessante keuze in een tijd waar een vergrootglas ligt op het portretteren van bepaalde minderheden en hoe zij vaak als stereotype weg worden gezet. Voor de rest blijft het verhaal, op wat taalgebruik na, vrij van verdere clichés en is het vooral genieten van de originele wereld die Olde Heuvelt schept. Hij weet de realistische aspecten; een dreiging van een stormvloed, het gebruik van Nederlandse steden als Katwijk en Noordwijk en een pokkenpandemie uit de zeventiende eeuw – waar je vandaag de dag met corona een heel unheimisch gevoel bij krijgt – perfect te combineren met bovennatuurlijke aspecten als mammoeten die tot leven komen en spirituele rituelen die worden uitgevoerd. Hierdoor is het een compleet magische wereld waar je als lezer in belandt.

Thomas Olde Heuvelt achter een grote stapel van zijn boeken bij Dekker van de Vegt in Nijmegen  © Willem Melssen

Puzzel

Thomas Olde Heuvelt schrijft heel beeldend en zintuigelijk. Op bepaalde punten krijg je echt de kriebels en voelt het eerder alsof je naar een film kijkt, dan dat je een boek leest. Ondanks dat het boek vijfhonderd pagina’s telt lees je er op deze manier vlot doorheen. Daarbij helpt ook dat hij het verhaal vanuit verschillende perspectieven belicht. Het ene moment vanuit Luca, dan weer vanuit het perspectief van de geheime dienst of Luca’s moeder. Dan lopen de verhaallijnen langs elkaar, om op een gegeven ogenblik weer samen te komen.

Telkens wanneer je je afvraagt: "Hé, wat is er eigenlijk met dit personage gebeurd? Die heb ik al even niet gezien.", komt het een paar bladzijdes later terug. Het is een fijne puzzel waarbij je continu door wilt lezen om het volgende stukje te vinden. Het enige dat de leeservaring hier en daar wat minder maakte is de kennis die Olde Heuvelt over bepaalde onderwerpen heeft. Voor iemand die geen verstand heeft van vloten uit de zeventiende-eeuw of geheime diensten is het soms wat onnavolgbaar, maar het stoort niet dusdanig erg dat je geen zin meer hebt om het boek verder te lezen.

Kortom; een boek waar de clichés weggedragen worden door de golven van huiveringwekkende, verdrietige, liefdevolle en grappige momenten, en waar je als liefhebber van het bovennatuurlijke heerlijk in kan verdrinken.

(Aanrader voor degene die nog niet bekend is met het werk van Thomas Olde Heuvelt; lees eerst HEX voordat je start aan dit boek. Het is niet per se nodig om Orakel te snappen, maar het maakt veel duidelijk als je het wel doet!)