Coming of age met Rico en Sticks: we zijn nu echt volwassen (toch?)

Even leek het weer begin 2006. Eigen Wereld, het derde en laatste album met het voltallige Opgezwolle, was net uit. Het voelde even weer alsof we allemaal tussen de 15 en 25 waren en Opgezwolle in town was.

Vanavond staat er Rico en Sticks op de flyer maar iedereen weet waarvoor ze komen. De zaal staat vol met (voormalig) skaters, smokers, tjappies en mammies. Odin draait warm met verve zoals we van hen gewend zijn. Op het moment dat Kubus het podium betreedt om de wheels of plastic over te nemen en de lichten dimmen, duurt het even voor het stil wordt. Mensen haastten zich in het afronden van hun gesprekken, iedereen heeft elkaar lang niet gezien. Een concert van Rico en Sticks roept in 2018 inmiddels jeugdsentimenten op en die mogen besproken worden.

Geen pieken

Zodra Sneakers Fris van het laatste album Izm van Rico en Sticks door de speakers klapt, wordt men wakker. De boys, of mannen inmiddels, zetten gelijk in op de publieksparticipatie en binden de volle zaal aan zich. De klassieke Opgezwolle-nonchalance en lol druipt er na 17 jaar nog steeds vanaf. Al klappen bangers als Pinguin zo vroeg in de show nog niet echt.

Sticks luidt de nieuwe etappe van hun show in met dat zij in 2001 begonnen met optreden, toen nog met (grootmeester) producer Delic onder de naam Opgezwolle. Ze starten de nieuwe etappe met Eigen Wereld van het gelijknamige album uit 2006, één van de meest gerespecteerde werken uit die tijd. Werk van nederhopklassiekers als Vloeistof (2003), Brandstof (2003) en Microfoon Colossus (2004) komen voorbij. Een tijdreis in medleys van klassieke tracks volgt waarin telkens een piek wordt gezocht maar niet echt tot stand lijkt te komen.

Is het het publiek? Hebben we allemaal een lange werkweek gehad? Of zijn het Rico en Sticks? Ze vertellen tussendoor veel over vroeger, over hoe we nu allemaal bijna 30 of 40 zijn. Al is de zaal overwegend jong, ze zitten er niet ver naast. Knallers als Tijgers en Draken, Hamvraag en Ogen Open lokken wel uit tot even springen, even joelen, maar niet veel meer.
Sticks © Vincent Moll

Even zoals vroeger

Ergens na een aantal medleys start Verre Oosten en worden gelukkig weer hele nummers gespeeld. Er worden opeens joints gerookt in de zaal en er wordt lomp gesprongen. Er vliegen wat armen en ellebogen in het rond op Balans en ja, als Hoedenplank daarna volgt, dan volgt die ook hard.

Even zijn we weer daar. Avonden als bijvoorbeeld 26 oktober 2007, zo’n herfstavond als deze, waarin het voormalige Doornroosje aan de Groenewoudseweg trilde tot aan haar grondvesten en de muren zweetten. Een tijd waarin deze muziek nog écht leefde, waarin Rico en Sticks nieuw was en nederhop naar een volgend niveau tilde. Waarin Nederlandse hiphop werd gedomineerd door de mysterieuze sound uit het Verre Oosten, Zwolle.

De mannen Rico en Sticks springen minder, schreeuwen minder hard en praten veel over hun kids. Het publiek is wat terughoudend en het nieuwe werk lijkt toch minder hard aan te komen. Maar hard gaan lijkt niet langer het doel van de avond. Rico en Sticks uiten meermaals hun dank voor de jaren steun en geven aan dat dit voorlopig de laatste is, een uitspraak die ze vaker hebben gedaan. Vanavond lijkt te gaan om nog een keer afscheid nemen.

Het moment van de avond is daarom ook niet per se één van de nummers van Rico en Sticks. Maar na een show met herhaaldelijk afscheid nemen, praten over kids, banen en het verstrijken van de tijd is het laatste nummer Somewhere Over the Rainbow van Israel 'IZ' Kamakawiwoʻole. 'Waarom?' is de vraag die onderwerp van menig gesprek wordt. Is het grappig bedoeld? Of draagt het een zwaardere sentimentelere boodschap? De tijd leert of het tij keert, maar hun liefde voor muziek blijft de drijfveer.
Rico en Sticks  ©Vincent Moll