Rogue One stopt de ‘war’ terug in Star Wars ***

De nieuwste Star Wars-film gaat niet over edele krijgers, maar over ruwe oorlogshelden. Is Rogue One – A Star Wars Story ook zonder lightsabers en mystieke Jedi genietbaar? Dat kun je vanaf nu zien in Nijmegen.

Toen Luke Skywalker de Death Star opblies in de inmiddels legendarische eerste Star Wars, stond de wereld op zijn kop. Nog nooit hadden bioscoopbezoekers zo’n spectaculair ruimteavontuur op het grote scherm gezien. Maar één ding heeft Star Wars-puristen altijd dwarsgezeten: hoe kan het toch dat zo’n gigantisch ruimtestation met één welgemikt schot de vergetelheid in wordt geblazen? Rogue One: A Star Wars Story geeft - bijna veertig jaar na dato – antwoord op die vraag.

Blauwdruk

De film speelt zich namelijk vlak voor de allereerste Star Wars af. Het is dus geen vervolg op The Force Awakens, die vorig jaar in de bioscoop kwam, maar een avontuur dat losstaat van de rest van de reguliere filmserie, een spin-off dus. Rogue One laat zien hoe de Rebellen aan de blauwdrukken van de Death Star komen, nadat de stoere Jyn Erso (Felicity Jones) op pad is gestuurd om een overgelopen piloot van het Galactische Keizerrijk op te sporen.

Weg zijn de mystieke Jedi, en weg is de magische Force. Rogue One is een grauwe oorlogsfilm over verzetshelden met hun voeten in de modder. Dat uit zich ook in de smerige, realistische look van de film. De Rebellen zijn een bijeengeraapt zooitje ongewassen, moreel grijze pragmatici en Stormtroopers dragen vuile, verweerde uniformen. Ook de cameravoering is minder gestileerd dan in het origineel. Het is op dit punt dat regisseur Gareth Edwards (Monsters, Godzilla) succesvol zijn eigen draai geeft aan het Star Wars-universum.

Rommelig

Minder succesvol is de man in het vertellen van het verhaal. Met name het begin voelt rommelig aan. Er wordt in rap tempo op en neer gesprongen tussen werelden, zonder dat altijd even helder is wat er aan de hand is. Ook de personages zijn behoorlijk zwak. De enige manier om diepgang te ontwaren in Jyn, is door haar naast collega-rebel Cassian Andor (Diego Luna) te plaatsen, die platter is dan een Republikeinse credit. Eigenwijze robothulp K-2SO (Alan Tudyk) en luchtige monnik-krijger Chirrut Îmwe (Donnie Yen) zijn zelfs boeiender dan de hoofdpersonages. Dat is de belangrijkste reden waarom het maar moeilijk is om meegevoerd te worden door het verhaal.

Dat neemt niet weg dat er met name op het gebied van actie genoeg te genieten valt. De laatste, lange actiescène behoort zelfs tot een van de beste in de gehele Star Wars-franchise. De Star Destroyers, AT-AT’s en Star Cruisers voelen gigantisch en dreigend aan. Er staat bovendien echt iets op het spel. Want hoewel je als kijker weet dat de Rebellen hun blauwdruk in handen zullen krijgen, is niet duidelijk wie daar levend van kunnen genieten. En er is geen enkele Star Wars-fan – ook ik niet – die de laatste vijf minuten kan kijken zonder een prikkeling in zijn of haar broekje te voelen. En ik garandeer je dat daar geen lightsaber zit; ik ben gewoon blij dat te hebben mogen zien.