Waterboys – Opgewekte vader-zoonbonding ***

Heel verleidelijk om in Waterboys een fantastische viersterrenfilm te zien: de nieuwe film van Robert Jan Westdijk is grappig, dramatisch, mooi in beeld gebracht, goed geacteerd, met leuke personages en van begin tot eind onderhoudend. Maar ja, zó heel bijzonder is-ie nou ook weer niet.

Na zijn debuut Zusje uit 1995, waarmee hij meteen al een Gouden Kalf won, is Robert Jan Westdijk zijn carrière lang achtervolgd door zijn eigen eerste succes - dat hij inderdaad nooit echt heeft weten te benaderen. Dit zegt trouwens ook veel over de kwaliteit en originaliteit van Zusje, hoewel hij met zijn voorlaatste film, De eetclub, wel echt een enorme miskleun produceerde. Zes jaar later revancheert Westdijk zich met Waterboys, waarvoor hij zelf weer het scenario schreef. Voor het eerst durft hij zelf een vergelijking met Zusje aan.

Tegenpolen

Thrillerschrijver Victor (Leopold Witte) wordt niet echt het huis uitgetrapt door zijn afwezige vrouw Elsbeth, maar haar hint is best veelzeggend. Nadat hij weer overduidelijk een scheve schaats heeft gereden, gooit ze al zijn spullen in de opslag en vervangt de sloten van het huis. En ach, dat briefje met de woorden ‘als ik terugkom wil ik dat je weg bent’ laat aan duidelijkheid weinig te wensen over. Maar, zegt Victor steevast tegen zijn zoon Zack (Tim Linde): ‘We gaan niet scheiden.’ Zack, op zijn beurt, is er zojuist ook uitgeknikkerd, door zijn vriendin Malisha. ‘Ze vindt me een slappe zak’.

Vader en zoon, tijdelijk zonder onderdak, precies tegelijk, da’s ook toevallig. Wel een mooie gelegenheid om met zijn tweetjes naar Edinburgh in Schotland te reizen, waar de presentatie van de vertaling van Victors laatste boek op stapel staat. Twee tegenpolen, de kinderlijke vrouwencharmeur Victor en de iets te serieuze twintiger Zack, die gedurende de reis en hun verblijf in de Schotse stad – uiteraard – meer begrip krijgen voor elkaar. Nee, superorigineel is het allemaal niet.

The Waterboys

Waterboys is volgens schrijver/regisseur Westdijk niet autobiografisch, maar zonder zijn eigen writer’s block en relatiedip was dit scenario er nooit gekomen. En net als Victor is Westdijk al decennia lang fan van de Schots-Ierse folkband The Waterboys (vooral bekend van de hit The Whole of the Moon uit 1985) en net als zijn hoofdpersonage houdt hij het – volgens eigen zeggen - niet droog bij Don’t Bang the Drum zoals dit nummer in de film, met slechts toetsen en viool, live uitgevoerd wordt tijdens een optreden in Edinburgh. Overigens herkennen we in die zaal duidelijk als 'ons eigen' Paradiso….

De scène waarin Victor tijdens dit concert huilend (‘Zo’n mooie versie van Don’t Bang the Drum’) op de plee de voicemail van zijn vrouw inspreekt, gaat danig over the top, maar verder treft Westdijk steeds een goede, uitgebalanceerde en opgewekte toon. Beide hoofdpersonages zijn af en toe irritant, maar telkens word je weer tot ze aangetrokken. De ervaren Witte krijgt daarbij uitstekend tegenspel van filmzoon Linde, die in zijn eerste speelfilm een uitermate ontwapenende rol speelt.