Melk en Dadels: stop met het hokjesdenken

Doodstil is de volle schouwburg wanneer Fadua El Akchaoui haar aanklacht het publiek in spuwt. Later schaterlachen we tijdens de karaokeperformance van My Heart Will Go On door Soumaya Ahouaoui. Melk en Dadels is confronterend, gezellig, vlot, pijnlijk en grappig. De zaal zIt vol en dat was terecht. Zo veel mogelijk mensen moeten deze boodschap horen.

Met een kleurrijk decor, een enorme Marokkaanse bank en bijbehorende muziek staan de actrices de bezoekers al kletsend en dansend op te wachten. Dit zorgt voor een warme en verwelkomende sfeer. De dames zijn prima op elkaar ingespeeld en buitelen haast over elkaar heen in de opening. Ze stellen zichzelf en ook Marokko kort voor, vertellen over de talen die er worden gesproken en over de Arabieren versus de Berbers.

Fadua El Akchaoui, Soumaya Ahouaoui, Kyra Bououargane en Khadija El Kharraz Alami stellen in hun voorstelling vooroordelen, discriminatie, de Nederlandse én de Marokkaanse samenleving aan de kaak. Vaak grappig, soms indringend, soms pijnlijk.

De Gucci-gang Marokkaan

Volgens de dames zijn er tien archetypen van de Nederlandse Marokkaan. Of Marokkaanse Nederlander, zo je wilt. Met petjes, kleding en hoofddoeken komen in een razend tempo de 'fairly first Marokkaan', de 'verkaaste Marokkaan', de 'ik-heb-gestudeerd-Marokkaan' en nog andere types voorbij. Het uitbundige plezier dat het publiek hieraan beleeft, wordt al snel een pijnlijke stilte als er voorbeelden uit het dagelijks leven voorbij komen die er niet om liegen.

Aangehouden worden zonder reden, de bus uitgezet worden en niemand die voor je opkomt. Een kind dat naar de mavo moet terwijl de Cito-score iets heel anders zegt, dat sinds haar elfde de financiële zaken voor haar ouders moet regelen, dat wordt genegeerd door de gymjuf, niet serieus genomen wordt door de huisarts, overgeslagen door de juffrouw en in de tuin moet wachten van de moeder van een vriendinnetje. “Fok you!”, schreeuwt Fadua met opstoken middelvingers.

Vooroordelen. “Noem jij mij een racist?” “Dat heb ik niet gezegd.”

De Liefde

Wanneer het over de liefde gaat, wordt ook de Marokkaanse gemeenschap een spiegel voorgehouden. Homoseksualiteit, trouwen met een Nederlander of een zwarte man of vrouw, dat ligt moeilijk, zacht gezegd. Grappig en gevat over de bühne gebracht, maar met een heel duidelijke boodschap.

Een ode aan moeders, de betekenis van eten, maar ook de onderliggende strijd en verschillen binnen de Marokkaanse gemeenschap komen aan bod. Berbers versus Arabieren. “Er zijn zo’n 400.000 Marokkanen in Nederland, waarvan het gros Berber is. Er is dus helemaal geen Marokkanen-probleem, er is een Berber-probleem!”

Pijnlijk is het stukje waarin de positie van de vrouw binnen de gemeenschap wordt belicht en dan vooral rondom het woord ‘hoer’ en de lading én gevolgen hiervan voor de vrouw.

De voorstelling swingt, de dames stuiteren, rennen, vechten en klimmen over de vloer en de bank. Het is kleurrijk, gevat, supersnel en ontzettend raak. Ik hoop dat alle 400.000 Marokkaanse Nederlanders en een paar miljoen autochtone Nederlanders de voorstelling gaan zien. En gaan begrijpen dat al dat hokjesdenken geen enkel doel dient.