Fonteinen en vooroordelen

Regisseur Marcus Azzini van toneelgroep Oostpool maakt theaterstukken waarin de personages extreem kwetsbaar en aan hun lot overgeleverd zijn. Door die kwetsbaarheid vinden ze juist hun kracht en transformeren ze. Dat is prachtig om te aanschouwen.

Maar dit proces kan natuurlijk niet zonder allerlei zaken die theater zo interessant maken: naaktheid, schreeuwen, live muziek, de grenzen van wat theater zelf is, humor en pijn. De rode draad die door Allemaal Mensen loopt, is het durven kijken achter de hokjes waar we mensen - en onszelf - in plaatsen en vooroordelen aan de kant kunnen schuiven. Welke beelden en oordelen kleven er allemaal aan ‘de zwarte man’, ‘de sterke sexy vrouw’, ‘de homo’, ‘de oppervlakkige blanke hetero’, ‘de moslim’ en ga zo maar door?

Fascinerend aan dit stuk is dat de personages zichzelf te lijken spelen, of althans gedeeltelijk. Ze dragen ook hun ‘echte’ geboortenaam. Het stuk opent ijzersterk met een soort spoken word monoloog op een opzwepende beat door Gery Mendes. De toon is meteen gezet. De vijftien spelers vertellen daarna op een chaotische maar schattige manier aan het publiek hoe sommigen van hen elkaar hartstochtelijke en eerlijke brieven hebben gestuurd. Dit was een essentieel onderdeel van de ontwikkeling van Allemaal Mensen. In hoeverre deze brieven onderdeel zijn van het script of dat dit échte correspondentie is geweest, blijft een mysterie. De brief die Florian Myjer schreef en voorleest, is hartverscheurend mooi.  

Een terugkerend thema is de zogenaamde fontein. Als een soort explosie van liefde en geluk moet de fontein een soort katalysator zijn waardoor de personages, de mensen, kunnen leven en echt bestaan. Soms is deze fontein hilarisch en kitsch, alsof we zitten te kijken naar een mislukte poging om de klassieke cultuur van de Grieken en Romeinen terug te halen door hun stadsfonteinen met standbeelden na te bootsen. Soms is de fontein ongelooflijk ontroerend. Maar dat moet je, denk ik, zelf zien; dat is moeilijk uit te leggen.

De dialoog tussen Eva Bartels en Ludwig Bindervoet is het meest filosofisch en is mij zeer bijgebleven. Het spanningsveld tussen de acceptatie van falen en het veerkrachtige van opnieuw blijven proberen wordt door hen maar al te overtuigend neergezet. Maar de meeste lof zal toch echt moeten gaan naar Rick Paul van Mulligen. Rick ademt theater en staat als een huis voor wie hij is. Zichzelf.

Nog steeds bergijp ik de teddybeerkostuums op het eind nog niet helemaal, maar dat we elkaar moeten blijven knuffelen is duidelijk. Zoals we in Nijmegen zeggen: meer liefde.