Eefje de Visser is het wachten meer dan waard
Na maar liefst vier keer verplaatst te zijn, is het dan eindelijk zo ver. Een pandemie en een zwangerschap hebben Eefje de Visser en haar muzikale kunsten niet klein gekregen.
Kids with buns uit België omschrijft zichzelf als 'bedroomindiepop'. Wat hun sound kenmerkt, is met name de lage stem van de zangeres, die zeer prettig in het gehoor ligt. We worden meegenomen in melancholische overpijzingen waar toch altijd een beetje hoop in te herkennen valt. De band komt heel sympathiek over; wat zijn ze toch blij en dankbaar dat ze hier in Doornroosje mogen staan. En het optreden dat hierna komt, omschrijven ze zelfs als een 'religieuze ervaring'. Er bestaat ook zoiets als overhypen, denk ik bij mezelf.
Strakke show
De gordijnen gaan na het voorprogramma weer dicht en we moeten nog ruim een half uur wachten. Maar zodra het dan begint, verdwijnt alles van daarvoor. Het podium is kleiner en intiemer gemaakt door prachtig glanzende oranje-achtige doeken die aan de zij- en achterkanten hangen. Er is ook een atypische opstelling van de band: de drummer rechts en de synths en bassist links, beide naar Eefje en de achtergrondzangeressen gericht. Het geheel staat als een huis en er wordt ongeveer anderhalf uur lang strak gespeeld, weinig praatjes tussendoor.
Eefje de Visser @ Bram Geurts
Sfeervol indringend
Het oeuvre van mevrouw De Visser breidt zich steeds verder uit en in het concert ligt de nadruk op de albums Blauwe Regen, Bitterzoet en Nachtlicht. Het begint, erg poëtisch, met Startschot. Uiteraard zijn de liedjes prachtig en er wordt meegezongen, maar wat de live ervaring naar een hoger niveau tilt, zijn de visuele toevoegingen. Het dansen van Eefje en de achtergrondzangeressen geeft het geheel meer gravitas en de lichtshow is in alle eenvoud zeer krachtig reflecterend op de glanzende doeken. Het geheel is immersief; een sfeervol indringende ervaring. De tijd vliegt voorbij en als ze hun encore doen, vind ik het maar al te jammer dat het weer voorbij is.
Als slotwoord spreekt Eefje: "Wat zijn jullie prachtig, jullie zouden jezelf eens moeten zien. Bedankt allemaal en wie weet tot op een festival!" De mystieke walm verdampt weer en we staan weer gewoon in een volle zaal. Onder de indruk stap ik buiten op mijn fiets, nog neuriënd en nagenietend.
