Verschillen verbinden

De concertserie in Beek is al 45 jaar toonaangevend. Dat zal het de komende tijd zeker blijven. Het concert van afgelopen zaterdag wijst ook zeker in die richting. Veronika Skuplik op viool en Cor van Wageningen achter de klavecimbel en het orgel brengen op eigen wijze een uitgebreid en veelzijdig avondvullend programma van verschillende werken van J.S. Bach. De grote Bartholomeuskerk is de ontmoetingsplek.

In de tiptop onderhouden Bartholomeuskerk in Beek staan op het altaar het klavecimbel en de muziekstandaard voor de vioolmuziek klaar. Achterin de kerk wacht het Lindsen-orgel op de organist.

Het orgel blijkt een instrument dat in de omgeving van Nijmegen zijn weerga nauwelijks kent. Cor van Wageningen beheerst de techniek om eruit te halen wat er aan mogelijkheden inzit. Als hij zijn vingers behendig over de toetsen laat bewegen zijn we getuigen van betoverende klankparels die op ons neerdalen. Het is meeslepend en spannend om daarbij steeds de verschillende melodielijnen te kunnen blijven horen.

Ook het vioolspel van Veronika Skuplik is adembenemend. De vioolklanken maken optimaal gebruik van de prachtige akoestiek. De tonen zijn wonderschoon en stromen warm de kerk in. Met groot gemak en vol passie, enthousiasme en virtuositeit beweegt Veronika Skuplik haar strijkstok over de snaren. In Bach’s Sonate voor Viool (BWV 1017) herkennen we flarden van het Erbarme Dich uit de Mattheus Passion van J.S. Bach. Zonder veel gebruik te maken van het vibrato zorgt ze bij alle luisteraars voor een betrokken en geëmotioneerde luisterhouding.

Een relatie met variatie

In de programmaonderdelen waarbij viool en klavecimbel samenspelen, herkennen we de eigen klank van de instrumenten. Ieder mag het timbre voortbrengen dat de maker van het instrument heeft bedacht. Die verscheidenheid in klankkleur zorgt voor iets nieuws. Het prikkelt de oren en het relativeert het oordeel dat alles homogeen moet klinken. We ontdekken hoe muziek ook kan treffen juist doordat het door verschil verbindt.

Tenslotte is ook bij de twee uitvoerenden de eigenheid in de synergie te zien. De blik van Van Wageningen lijkt voortdurend nagenoeg uitdrukkingsloos gericht op de partituur. Tegelijkertijd laat Skuplik zich ogenschijnlijk uitbundig en enthousiast meeslepen door het verhaal dat ze met haar muziek vertelt.