Net als in de popmuziek, zijn ook de oudjes in de jazz bezig afscheid te nemen. Hadden we het genoegen een maand geleden de 83-jarige Hans Dulfer nog te mogen aanschouwen, zondagmiddag staat de even oude en even fragiele Pierre Courbois voor het derde afscheidsconcert binnen drie maanden in Brebl, deze keer met 3Gen3, een trio van in Nijmegen geboren jazzmusici, dat drie generaties omvat. Pierre is de oudste, bassist Wiro Mahieu de middelste en Tenorsaxofonist Jesse Schilderink is de jonge hond.

Pierre Courbois – foto © Peter van Esch

De zaal is op deze zondagmiddag goed gevuld met mensen uit voornamelijk één generatie, tussen die van Pierre en Wiro in. Pierre haalt wat attributen uit zijn tasje en het concert begint op verzoek van Godfried Verstegen met een ferme tamtam (gong)slag. De organisator vertelt dat dit nog niet het allerlaatste concert van Pierre is. Op 23 april 2025 is in Brebl het definitief laatste concert. Maar dit wordt door Pierre tegengesproken, hij is van plan nog wel tien jaar door te gaan.

Jesse Schilderink – foto © Peter van Esch

Gedreven en krachtige drummer

Vanaf het moment dat het trio inzet, verandert de fragiele protagonist plots in een gedreven en krachtige drummer. De muziek, One More, een 13 (!) maats blues, is een opwarmer, waarin genoeg ruimte is om elkaar af te tasten en er lekker in te komen. Uw recensent wordt even verrast door de lage klank van een vermeende altsax, maar het blijkt wel degelijk een tenor te zijn: bij de lange Schilderink lijkt een tenor de grootte te hebben van een alt!

Wiro Mahieu – foto © Peter van Esch

5/4 en 5/8

Lobelia (een lelijke plant volgens Courbois) is een spannend stuk in 5/4 en 5/8 maat en biedt ruimte aan Wiro om eens alle hoeken van zijn contrabas te laten horen, waaronder subtiele flageoletten, waarna Pierre een fijne shuffle inzet om dan het stokje door te geven aan de fantastische tenorist Jesse die een lange solo speelt. Het nummer gaat ongemerkt over in Courbois’ allereerste compositie, Februari 1953 (juist, naar aanleiding van de watersnoodramp), waarin geen enkele maatstreep zit, heel vrij dus en daar weet het trio wel raad mee.

Perpendiculair is, in tegenstelling tot wat de titel suggereert, verre van loodrecht. Het is beweeglijk en swingt heerlijk, mede door inventief brushes-gebruik, complexe ritmes, goeie baslijnen en een spetterende tenorsolo.

Pierre Courbois – foto © Peter van Esch

Complexe ritmes

Het laatste stuk voor de pauze La Bisbal, of op zijn Duits Bisbald geeft Pierre de ruimte om te laten zien wat een geweldige drummer hij is. Complexe ritmes, Chinese gongs die achter hem staan worden bespeeld, toms worden gepitched, alle ledenmaten spelen volkomen onafhankelijk van elkaar. Net als schaatsen of zwemmen, dat verleer je nooit meer, ook als je ouder wordt, je gaat alleen niet meer zo hard. Hoewel…

Na de pauze begint het trio met een stuk dat gebaseerd is op Irving Berlin’s Always. Het geeft Jesse alle ruimte om te laten zien dat hij een van de beste tenoristen van zijn generatie is. De ideeënrijkdom is enorm, never a dull moment. En hij gaat op zijn Rollins verder in Aminona, naar later blijkt gebaseerd op (inderdaad) Rollin’s Doxy, een lange solo zonder herhalingen of clichés op een Caribisch ritme, lekker neergezet door bas en drums. 

Chinese gongs uit Wuhan

Uit Wuhan heeft Pierre al vijftig jaar geleden een aantal Chinese gongs meegenomen. Die worden nu fraai ingezet bij een lange, vrije improvisatie waarbij zelfs de drums melodielijnen speelt dankzij zorgvuldig gestemde toms en een gepitchte snare. De contrabas wordt gestreken, Jesse speelt lange lijnen en beroert uitbundig de tamtam en het eindigt in een indrukwekkend en groots slot. Pierre lijkt onvermoeibaar!

Een ballade hoort ook in een concert te zitten, sterker nog, je bent pas een echte componist als je vijf goeie ballads hebt geschreven, zegt Pierre in zijn onderhoudende praatjes tussen de stukken. Dus horen we Pain Chocolat (als ik het goed gehoord heb) met een lyrische tenorpartij.

Pierre Courbois en Jesse Schilderink – foto © Peter van Esch

Stamina Pierre overtreft publiek

Het trio heeft inmiddels bij elkaar al meer dan twee uur gespeeld en er is energie genoeg voor nog een flinke toegift. De stamina van Pierre overtreft die van velen in het publiek en misschien blijkt hieruit ook het generatieverschil: een concert van drie uur was vroeger geen probleem, nu slaat bij de luisteraar – inclusief uw recensent – toch wel wat vermoeidheid toe. Neemt niet weg dat we hebben genoten van een geïnspireerd concert van hoog niveau met drie generaties topmusici op die heerlijke plek die Brebl heet en dat laat het publiek met een ovationeel applaus weten.