Nog steeds een eigen, excentrieke stijl: Nits

Op 5 februari stond Nits in de Stadsschouwburg met het programma Knot, waarmee ze een tour door de theaters maken (al dan niet) ter promotie van hun gelijknamige CD. Het drietal heeft ook na 45 jaar nog steeds een eigen, soms excentrieke stijl.

De concertzaal is niet helemaal vol. Jammer, want je een avondje laten meeslepen op de oorstrelende klanken en verrast worden door muzikale 'grapjes' is voor mij een feestje. Zodra Henk Hofstede, Robert Jan Stips en Rob Kloet het podium betreden is het muisstil. De eerste klanken van Home Before Dark vullen de zaal, gevolgd door The Dream. 

De zang van Hofstede komt altijd voelbaar binnen en heeft, ondanks zijn leeftijd, niet ingeboet aan kwaliteit. De subtiele klanken maar evenzo het soms bombastische gitaarwerk blijven mooi. Wel opvallend is dat de uitvoering van de songs vaak exact hetzelfde is als op de CD. Als de eerste tonen van Nescio de ruimte vullen, reageert het publiek enthousiast.  En bij Sketches of Spain wordt het aangemoedigd om hier en daar mee te zingen. Het publiek gaat er wat weifelend in mee en helemaal passend is het ook niet. Verder blijft het muisstil en wordt er nauwelijks 'meegedeind'. Niet alleen de drie muzikanten, maar ook het publiek is grotendeels op leeftijd.

Ongrijpbaar en melancholisch tegelijk

Het decor is eenvoudig maar passend. Zo'n dertig parasols vullen de achterwand en 'dansen' in een afwisselende kleurschakeringen mee op de noten van de muziek. De uitstraling en voordracht van het trio is hetzelfde, evenals het eeuwige pak waarin Hofstede zijn entree maakt, doch de uitvoering krijgt na de pauze een andere wending. Centraal staan de nummers van de nieuwe CD Knot. Opvallend is dat Hofstede hierbij alleen piano en mellotron speelt. Op Knot gaat Hofstede terug naar zijn jeugd en familieherinneringen. In het lied The Garden Centre, met nog veel vertrouwde klanken, verhaalt hij over het wekelijkse uitstapje naar het tuincentrum met zijn hoogbejaarde moeder. In The Concrete House, over het huis waar ze stierf en hij deels opgroeide, zit een muzikale spanning. De anekdote dat Hofstede een fossiele lucifer in de betonvloer vond, achtergelaten door zijn Caballero rokende vader, zorgt voor wat humor in de show. De songs van Knot bevatten naast dreigende spanning intrigerende 'foefjes' en nemen nog meer afstand van bekende popstructuren. De heren hebben nog steeds een geheel eigen stijl met op zijn tijd ongrijpbare muziek, die tegelijk melancholisch is. Het is een concert met stijl, veelzijdigheid en dynamiek. En zoals te verwachten viel, eindigt de show met In The Dutch Mountains.