Heerlijke powermetal in Doornroosje

De normale maandagsleur werd 3 februari jl. doorbroken met een flink portie powermetal dat werd gepresenteerd in Doornroosje. Onder aanvoering van het Zweedse Hammerfall waren ook de Finnen van Battle Beast en de Duitsers van Serious Black van de partij. Een avondje stampen.

Het is altijd fijn als Doornroosje op de maandag iets programmeert dat de normaliter zo ‘gewone’ maandag transformeert tot een dag waarbij je je al uren van tevoren verheugt op de avond. Na het optreden van Hammerfall op het hoofdpodium van meest recente FortaRockfestival, is de verwachting nogal hooggespannen.

De moeder van Wickie de Viking

Door allerlei logistieke problemen heb ik tot mijn spijt het optreden van de Duitsers van Serious Black moeten missen. Wachtend op de volgende act hoor ik links en rechts om me heen dat het een erg leuk optreden is geweest.

Als tweede act van de avond is het de beurt aan Battle Beast, een Finse heavy metal/hardrockformatie. Ze worden geleid door Noora Louhimo, een zangeres die een flinke strot kan opzetten. Wat echter het meest opvalt is haar voorkomen. Getooid in een Vikingharnas met bijpassende helm met grote hoorns roept Noora in eerste instantie de vergelijking op met Ylva, de moeder van Wickie de Viking.

Noora Louhimo van Battle Beast  © Victor Peters

Die vergelijking verdwijnt echter als sneeuw voor de zon zodra duidelijk wordt hoe loepzuiver deze band speelt. Geen van hen laat een steek vallen. Het gevoel ontstaat echter wel dat, hoewel pas opgericht in 2005, Battle Beast een beetje is ‘blijven hangen’ in de jaren 80. Het overmatige gebruik van de keytar (het keyboard in de vorm van en gedragen als een gitaar) draagt daaraan bij, maar ook de nummers. Zo heeft The Hero erg veel weg van Fame van Irene Cara. Het optreden ademt iets wat het beste te omschrijven is als een ‘Miami Vice-vibe’.  Alsof het niet erger kon, gaat de band af onder begeleiding van een outro-muziekje: de themesong van Top Gun.

Hammerfall

Hammerfall maakt gebruikt van een van de grootste, hoogste decors die ik in Doornroosje heb gezien. De bandleden kunnen zowaar hun kunstje doen op vier verschillende hoogteniveaus. Maar ook die pompeuze overdaad zie je niet meer als je hoort hoe lekker ze spelen. Vanaf het moment dat openingsnummer Never Forgive, Never Forget wordt ingezet, staat de rode zaal op zijn kop. Ondanks hun 23-jarig bestaan is bij de Zweedse rockers geen greintje verminderd enthousiasme te ontdekken. Ze hebben er ook zin in. Of, zoals zanger Joacim Cans verwoordt: “Ons optreden tijdens FortaRock was goed. Dit optreden wordt episch.”

Joacim Cans van Hammerfall  © Victor Peters

De powermetal van Hammerfall klinkt heerlijk. De stampende drums, bas en gitaren doen hun werk in de show die van A tot Z is geregisseerd. Daar waar zoiets soms wel eens irritatie wekt, versterkt het een hier het ander: de gelikte show versterkt de muziek en andersom. Daarbij laat de stem van Cans er geen enkele twijfel over bestaan dat er sprake is van een grote invloed van New Wave Of British Heavy Metal. Het veroorzaakt zelfs kippenvel wanneer het, zoals tijdens Hector’s Hymn, wordt bijgestaan door een koor van een paar honderd bezoekers.

Het ene nummer is nog aansprekender dan het andere. Er is een medley van het geweldige album Renagade, er is een duet tussen Cans en Louhimo, maar de kroon wordt gespannen door de laatste paar nummers van de set. Last Man Standing en Let the Hammer Fall brengen iedereen zowel lichamelijk als vocaal in beweging. Dat wordt voortgezet met Hammer High en Hearts on Fire, als toegift. Als je nog geen fan was toen je hierheen kwam, ben je het wel als je Doornroosje verlaat. Heerlijk, die gewone rechtgeaarde, stevige powermetal!