Met een energieke en intrigerende show in een uitverkocht Merleyn presenteerde de nieuwe Nijmeegse band Oh Hazar op zaterdag 27 januari 2024 zijn eerste EP, Clair Obscure. De band kan zóveel dat het nog zoeken is naar de eigen stijl.

Imke Loeffen (leadzang, gitaar), Stefan Kolle (zang, gitaar) en Imanishi Kleinmeulman (drums), allemaal met een trackrecord in andere bandjes, formeerden in de coronaperiode Oh Hazar (een Belgische uitdrukking die ‘willekeurig’ betekent, terwijl het Engelse ‘hazard’, ‘gevaar’ er natuurlijk prettig in meeklinkt). Op het podium van Merleyn worden ze zaterdag krachtig bijgestaan door bassist Pauline Timberbeil (ook achtergrondzang) die wel eens afgewisseld wordt met bassist Judith Renkema. Timberbeil betoonde zich een solide meedraaiend bandlid. Haar soms dienende, soms stuwende spel, maar vooral haar soms volkomen autonoom meanderende riffs dragen veel bij aan het totaalgeluid.  

Diepe indruk op Valkhof Festival

Met nog maar één nummer online uitgebracht werd de band, die oefent in het Nijmeegse bandjeslaboratorium De Basis, al geboekt op het Valkhof Festival tijdens de Vierdaagsefeesten van 2023, waar ze diepe indruk maakten. En nu is er dan de release van een eerste EP, Clair Obscure, geproduceerd door Simon Akkermans die in zijn Epic Rainbow Unicorn Studio in Rotterdam al veel gevestigde en opkomende bands en artiesten begeleidde. Stefan Kolle foto © SZAAR

Ambitieuze referenties

Wat is Oh Hazar voor band? Na het concert van afgelopen zaterdag prangt die vraag. De band noemt zelf niet de minste referenties: The White Stripes, St Vincent. En inderdaad heeft de ruige en virtuoze gitaarrock bij vlagen wel iets van de White Stripes, die natuurlijk zelf ook weer een omgevallen platenkast van muziekstijlen vormen. En de zang en performance van Imke Loeffen heeft inderdaad wel een vleugje van die van St Vincent (artiestennaam van de Texaanse Annie Clarck, miljoenen streams op YouTube). Maar de band bedoelt het dieper en rept op de officiële website ook nog van Duits expressionisme (waar The White Stripes iets met De Stijl zeggen te hebben). De bedoelde richting is duidelijk die van post-punk, artistieke indie, kortom de schurende, kunstzinnige en experimentele kant van de rockmuziek.

Gelaagde muziek die diep gaat

Klinkt Oh Hazar ook zoals zijn image belooft? Ja, bij vlagen zeker. Post-punk is een goede beschrijving van woeste, afwisselende, energieke rockmuziek die gespeeld wordt door zeer goede muzikanten (want dat waren de punkers niet). Het is gelaagde muziek, met Loeffen die een opmerkelijk ‘slow hand’ als gitaarstijl heeft, wat ze extra aanzet door bepaalde gedeelten met een bottleneck, slide guitar, te spelen, en met Kollee, die over een rijk gevulde elektronische trukendoos beschikt waarmee hij niet alleen zijn gitaar maar ook zijn stem naar believen kan laten klinken. Het totaal klinkt soms naar P.J. Harvey, het heeft iets van Spliff (de begeleidingsband van Nina Hagen, die enkele eigen LP's maakte) het klinkt soms naar de wereldband die Patti Smith in haar hoogtijdagen achter zich had staan. Terwijl Oh Hazar ook moeiteloos naar dansbaar schakelt of zich door Kleinkeulemans een Afrikaans ritme laat opleggen.Imke Loeffen foto © SZAAR

Symfonische gothic rock

En de band klinkt soms ook als een symfonische rockband met een neiging naar het gothic-repertoire. Waar hem dat in zit is niet helemaal duidelijk, de zangstem van Loeffen is helder en krachtig maar mist (wat mij betreft goddank) het galmende dat in deze tak van muzieksport gebruikelijk is. Het zal met de productie te maken hebben: alle geluidjes zijn allemaal even belangrijk en zuiver en precies, waarmee de ruige randjes wat afgevlakt en gestileerd worden. Het stemmige zwart waarin de band zich on stage hult draagt aan dit beeld van een kunstzinnig angehauchte hardrockband bij, al stond het volume gelukkig wel op acceptabel niveau.

Meters maken

Uiteraard is het geluid van een band die nog maar zo kort bij elkaar is en met zoveel invloeden te maken heeft, nog lang niet uitgekristalliseerd. De speellijst op de website van de band laat zien dat het toeren nu gaat beginnen. Meters maken is belangrijk in dit stadium. Dan ontwikkel je durf. En dat is waaraan het Oh Hazar nog een beetje ontbreekt. De nummers zijn top, de muziek is tiptop verzorgd, de sound goed gemixt. Het optreden is overtuigend en tof. Maar als je het soort ontregelende, schurende kunstenaar wil worden die je pretendeert te zijn, moet je op den duur durven weer buiten die lijntjes te kleuren. Maar dat er nog heel veel gaat worden van Oh Hazar, dat is wel al duidelijk. Wij zien daar nu het prille begin van. En met hun eerste EP, Clair Obscure, is de eerste mijlpaal geslagen.