Er zijn van die concerten waar je na afloop niet veel woorden meer aan vuil aan wilt maken. Zo heb ik dat nu ook bij het schrijven van deze recensie. Je verwacht veel van een optreden, speciaal van een artiest die je al een tijdje volgt, die je zelfs in je hart gesloten hebt. En dan valt het tegen. Zo was het woensdag 24 januari in Doornroosje bij Israel Nash. 

Hoog waren de verwachtingen sowieso bij iedereen in de overvolle kleine zaal. Aan het begin van zijn intensieve Europese tour – tot eind februari dagelijks wel ergens te zien.  Israel Nash, getooid met zijn Texaanse hoed en zijn onafscheidelijke white Tornado Gretsch gitaar. Met zijn vierkoppige, deels vernieuwde, band speelde hij in anderhalf uur een stevige portie retro countryrock weg met zijn eigentijdse Americana invloeden. Toch kwam het zeker in de eerste helft van het concert onvoldoende uit de verf. En waar het aan lag? Band te weinig geïnspireerd, of nog niet goed ingespeeld aan het begin van hun lange tour?

Foto © Willem Melssen

Van New York Town naar Ozarker

Sinds zijn debuut uit 2009 met New York Town heeft Nash vooral in Europa zijn vaste horde fans. En zoals wel vaker bij Amerikaanse artiesten is hij juist hier doorgebroken en kwam het succes in zijn thuisland pas veel later. Toch heeft de tweeënveertigjarige, inmiddels in Texas wonende Ozarker in pakweg vijftien jaar een hele serie fraaie albums afgeleverd. In 2013 Rain Plans en het sterke, in Europa opgenomen livealbum Across the Water uit 2020. Dromerige psychedelische rock, countrygitaarrock, jaren 70-sferen en de invloed van Neil Young, John Fogerty en Bruce Springsteen niet ver weg. 

Foto © Willem Melssen

Eind vorig jaar verscheen zijn laatste en misschien wel beste album Ozarker. Sterke verhaallijnen, beeldende teksten over het plattelandsleven, zijn eigen immigrantengeschiedenis en de trauma’s van een oorlogsveteraan in Lost in America. Een sfeervolle sound met de gebruikelijke gitaarduels met zijn nieuwe leadgitarist Curtis Roush, incidenteel bloedmooie close harmony zang en op de achtergrond de toch altijd aanwezige pedal steelgitaar van Eric Swanson. Foto © Willem Melssen

'Lost in America' hoogtepunt

Het concert in Doornroosje kwam wat moeilijk op gang. Sterke momenten zeker, maar de balans en sfeer was in begin ver zoek. De geluidskwaliteit van de zaal, de techniek, de mixage van het geluid, problematisch! Zeker het eerste half uur kwam er alleen een eentonige geluidswal de zaal in, waardoor de dromerige lijnen, de nuances in zijn spel, de balans met zijn medegitaristen, de close-harmony, in de eerste helft onder de maat bleven. Het leek wel alsof the Ozarker zijn vermogen om juist poëtische verkenningen muzikaal te verbeelden had thuisgelaten. Gelukkig werd de retro hippie halverwege nog een beetje zweverig en gaf hij een aangenaam stukje spoken word weg over Rest, Peace and Hope. Het was meteen de introductie op zijn Lost in America. Bijna geheel akoestisch gespeeld, pas tegen het eind viel zijn band weer heel subtiel in. Zo werd dit persoonlijke nummer over een kennis van zijn moeder die aan een oorlogstrauma ten onder is gegaan, meteen het hoogtepunt van het concert. ‘Waarom niet meer akoestische nummers?’ dacht ik nog. Maar eerlijk is eerlijk, tegen het einde herpakte Nash zich met zijn band en werd ook duidelijk hoe hij voor zijn typische klankleur leunt op zijn vaste maat Eric Swanson op pedal steel en leadgitarist Curtis Roush. Deze laatste sinds zijn laatste album de vervanger van Joey McCellan.

Foto © Willem Melssen

Kippenvel tot besluit

De allermooiste momenten bewaarde Israel Nash voor het laatst, wat toch niet de bedoeling kan zijn. Een deel van het, voornamelijk oudere publiek was al huiswaarts gekeerd. Jammer, want zijn nieuwe nummer Firedance en zijn allerbekendste Rain Plans werden bloedmooi uitgevoerd met sterke lang uitgesponnen gitaarduels. Kippenvelmoment zeker, maar toch te weinig voor een concert van meer dan anderhalf uur. De zaal was overigens deze avond opmerkelijk onrustig, veel drank- en plaspauzes en geroezemoes. Ook daardoor nauwelijks een echte beleving en weinig interactie met de band gedurende het optreden. Teveel discussie over op wie hij nu lijkt qua sound misschien?

Het valt ook niet mee om altijd zo vergeleken te worden met eerder genoemde muzikale grootheden. Misschien had Nash zichzelf te veel thuisgelaten. En toch, ik zou Nash en zijn band eind van deze Europese tour graag nog eens willen terugzien voor een herkansing. En anders een jaartje wachten maar weer, hij is vaak genoeg in ons land met zijn dromerige psychedelische rock.

Foto © Willem Melssen