Police Woman Joan: lekker live spelen

Wie haar muziek niet kent had makkelijk op het verkeerde been in Doornroosje kunnen staan: Joan As Police Woman is niet showy, het is geen feestbeest met een politiepet op. Ze doet zelfs geen enkele moeite, een enkel half gelukt grapje daargelaten, om aan haar naam te refereren. Wat ze wel doet: live muziek maken met haar band, ‘Dat is het enige dat zin heeft voor mij.’

Niet dat er veel mensen in de, niet helemaal uitverkochte, kleine zaal van Doornroosje de indruk wekten door het affiche misleid te zijn. Joan As Police Woman (Joan Wasser, geboren in 1970, in Biddeford, Maine, in de VS) bracht dezer dagen haar alweer elfde solo-album uit (Lemons, Limes and Orchids), dus de mensen kennen haar muziekstijl nu wel. Al is die niet heel makkelijk te kenschetsen. Een poging: soft-poppy, intelligente, grootstedelijke muziek met invloeden van funk, country en een heel klein beetje soul. Aangenaam in het gehoor zonder ooit gemakkelijk te worden. 

Nog maar even over die naam. De in New York woonachtige muzikant speelde voor ze voor zichzelf begon in allerlei bandjes, voornamelijk als violiste. In die tijd droeg ze strakke broeken en dat deed Angie Dickinson ook, in de hoofdrol in de serie Police Woman. Het werd dus een running gag om Wasser af te kondigen als ‘Joan, gekleed als Police Woman’ en dat heeft ze er in gehouden.

Stompend werk

In Doornroosje speelde Joan As Police Woman de meeste nummers staande vanachter haar keyboards, maar soms nam ze ook de elektrische gitaar ter hand, voornamelijk voor slagwerk. De gitaarsolo’s nam Will Graefe voor zijn rekening, de drums werden bekwaam beroerd door Jeremy Gustin, die een jazzy manier van handeling van zijn sticks hanteert, waarmee hij zijn spel veel subtiliteit kan meegeven terwijl de bassdrum zijn stompende werk doet. Dat was de hele line-up, twee man plus Joan. Het is Joans vaste begeleidingsband, waarmee ze de komende weken door Europa tourt in kleine zalen.

Wat wel verbazend is, want een behoorlijk vette, funky bas drijft de meeste nummers voort. Het was te zien dat Joan die baslijnen zelf grotendeels met haar linkerhand op de keyboards speelt, maar ook bij de gitaarnummers was die te horen, het zal een sample geweest zijn.

Joan As Police Woman © Geert Oldenmenger

Dat moet dan wel een intelligent reagerende samplemachine zijn, want verre van het albummateriaal zo goed mogelijk na te spelen, varieerde de band volop. In tempi, tussenstukken, nu en dan een scherpe uitbraak op gitaar door Will, die je een typische ‘slow hand’ kunt noemen hoewel hij vingervlug genoeg is, met een voorkeur voor overstuurde en prikkende geluidjes die nog het meest aan Peter Frampton doen denken. Het optreden was, kortom, een echte live muziekuitvoering, al was van performance weinig sprake.

Waar waren we getuige van?

De zangeres maakte een bescheiden, verlegen indruk zodra ze geen muziek maakte. De keren dat ze iets tegen het publiek zei, zijn op één hand te tellen. Ze blijkt ‘Nijmegen’ met een hardere ‘g’ te kunnen uitspreken dan de meeste Nijmegenaren ‘Dat moet wel, we hebben hier nu al zo vaak gespeeld’. En haar was opgevallen dat het politiebureau vlakbij was, dat was de enige referentie aan haar artiestennaam. Waar waren we dan eigenlijk wel getuige van? Joan zei het op twee manieren, in korte zinnen. ‘Live muziek maken is het enige dat zin heeft, volgens mij.’ En tijdens het applaus tussen de tweede set en de toegift in - het was best een lang concert: ‘Dank jullie wel dat jullie erbij willen zijn als wij live spelen.’ We waren dus getuige van een in wezen intern proces dat zich voor onze ogen oren ontvouwde. In de zaal waren genoeg fans en liefhebbers, die vast sommige nummers hadden willen meezingen, maar Joan deed daar geen enkele uitnodiging toe.

Was de uitkomst van dit alles goed? Volmondig ‘ja’. Joan, die pas op latere leeftijd begon met zingen, blijkt een prachtige stem te hebben met heel veel zeggingskracht die ook nog eens moeiteloos van register kan veranderen, versnellen, hoogtes halen naar believen. Zo bescheiden als de persoon zich op het podium opstelt, zo alom aanwezig ligt haar stem, glashelder uitgemixt, bovenop de muziek. Als een vergelijking zin heeft: ze heeft iets van het volwassen vrouwlijke geluid Tori Amos en - ze zal de vergelijking zelf waarschijnlijk afschuwelijk vinden - iets van dat typisch Amerikaans-lieve, moederlijke geluid van Karen Carpenter. In Roosje klonk ze krachtiger en vooral helderder dan op de cd, waar die stem een tikje gruiziger overkomt - waarschijnlijk alleen te horen voor wie kan vergelijken.    

Het was, kortom, een op een merkwaardig-comfortabele manier compromisloos concert.

Joan As Police Woman © Geert Oldenmenger Joan As Police Woman © Geert Oldenmenger