Er is niks overdreven aan 'Tori et Lokita' ★★★★

Nog een. De broers Luc en Jean-Pierre Dardenne hebben nog een film vol compassie en menselijkheid gemaakt: Tori et Lokita. Deze keer gaat het over het dagelijkse leven van vluchtelingen, een boeiend thema.

De openingsscene van Tori et Lokita zet meteen de toon: Lokita (Joely Mbundu) is bezig met een aanvraag voor een verblijfsvergunning in België, maar volgens de overheid klopt haar verhaal niet helemaal. Ze vraagt om een pauze tijdens haar aanmelding bij de immigratiedienst vanwege een paniekaanval en blijft haar verhaal oefenen met haar broer Tori (Pablo Schils) in het afwachting van een nieuwe kans. Ondertussen moeten de twee toch geld verzamelen voor zichzelf maar ook voor de familie in Afrika. Natuurlijk moeten ze creatief zijn om dat te doen zonder geldige status en bovendien als minderjarigen. In dit geval rijmt dus creativiteit met illegaliteit.

Tori et Lokita is als thriller opgebouwd met spanning over de beslissing van de overheid, maar ook over het lot van de kinderen. Ze flirten elke minuut van hun leven met gevaar (zowel in hun thuisland als in België) en het sleutelwoord van deze film blijkt risico te zijn. De scène waarin Lokita een sjaal over haar ogen krijgt en ze naar een onbekende plek wordt gebracht voor een onbekende opdracht brengt enorme spanning.

Gelukkig is er ook een tweede sleutelwoord in het verhaal: samenwerking. De titel zegt het al: Tori et Lokita, Tori én Lokita. Allebei samen, ondanks alle nare ervaringen. En hierdoor krijgen Tori en Lokita continu energie tot het einde. Het liedje Alla fiera dell’est, van een Italiaanse hulp geleerd, is het symbool van hun band en blijkt als therapie te werken: het helpt de kinderen om de stress beter te verwerken. Dankzij het liedje denken ze ook aan elkaar en aan de (weinige) goede herinneringen. Het liedje komt dus af en toe terug in de film als rode draad tussen de kinderen, maar ook in ons hoofd.

Volgens sommige negatieve recensies is het stapelen van ongelukjes niet geloofwaardig. Die menen dat de broers Dardenne overdrijven. Maar wie de sfeer van vluchtelingen echt kent, zou meteen de situaties herkennen. De regisseurs hebben juist een fenomenaal onderzoek verricht om de situaties zo goed mogelijk te omschrijven. En hierdoor hebben ze ook een mening over de situatie gekregen. Deze korte maar krachtige film van tachtig minuten brengt hun mening als boodschap in de allerlaatste scène uit de mond van Tori (de onervaren Pablo Schils, die – net als Joely Mbundu – een prestatie vol hoop voor hun toekomst als acteurs geeft).

Het filmfestival van Cannes kon niet onberoerd zijn: Tori et Lokita werd bekroond met de speciale prijs. En dat heeft de film zeker verdiend.