Challengers: eindelijk een hitsige gen-Z film ****
Luca Guadagnino’s (Call Me by Your Name, Suspiria) nieuwe film Challengers brengt meer van wat zijn vorige films zo succesvol maakte: goed acteerwerk, een sterk script, homo-erotiek en een gebrek aan huiverigheid om wat blote huid te laten zien.
Challengers © Metro Goldwyn Mayer PicturesVolgens onderzoek door filmdata-analist Stephen Follows is het aantal seksscenes in films gekelderd in de laatste decennia. Sinds 2000 is er 40% minder seksuele inhoud te zien op het grote scherm. Dit lijkt het gevolg te zijn van veranderende publiekssmaken. 44% van Gen-Z (de generatie geboren tussen 1997 en 2012) publieksleden zeggen dat seksscènes te vaak gebruikt worden in TV-series en films. Het populaire platform Tiktok staat vol van filmpjes die klagen over overmatig gebruik van seks in series en films. Deze ontwikkeling zie ik maar met lede ogen aan. Films gaan om met sterke menselijke emoties, en wat roept sterkere gevoelens op bij de mens dan seks? In het beste geval missen we door dit gebrek aan seks in onze films een belangrijk aspect van het menselijk bestaan, en in het slechtste geval is het een teken van een verpreutsing van de samenleving. Vandaar dat Challengers voelt als een frisse wind.
Gen-Z idool Zendaya speelt Tashi Duncan, een tennistalent die terechtkomt in een driehoeksverhouding met twee tennissers die de ambitie hebben om professioneel te gaan spelen. Patrick Zweig (Josh O’Connor) en Art Donaldson (Mike Faist) zijn beste vrienden maar verschillen sterk van elkaar. Waar Patrick passievol maar ongedisciplineerd is, is Art gedisciplineerd maar geteisterd door een gebrek aan motivatie. Wanneer de twee Tashi ontmoeten, verzandt hun vriendschap in een competitiedrang om haar hart te veroveren. De liefde en de tennis gaan hand in hand. Wie de ander op de tennisbaan weet te verslaan krijgt Tashi’s nummer.
Challengers speelt zich af rond één tennismatch en een aantal flashbacks. Jaren na hun initiële rivaliteit spelen Art en Patrick weer tegen elkaar om hun superioriteit als tennisser te bewijzen en de affectie van Tashi te winnen. De voorgeschiedenis van hun tenniscarrières en de driehoeksverhouding zien we via een serie flashbacks. Telkens wanneer we enkele momenten in het heden doorbrengen worden we weer terug naar een ander moment in het verleden gestuurd. Wanneer dit afbreuk doet aan het tempo van de film, is dit soms ergerlijk.
Challengers © Metro Goldwyn Mayer PicturesMaar er is natuurlijk ook heel veel goeds te zeggen over Challengers. Het acteerwerk is ijzersterk, de cinematografie is goed, en de seksuele spanning spat van het scherm. Tennis is een goed gekozen motief hiervoor. Als spel van actie en reactie tussen twee spelers is het een fraaie visuele metafoor voor de spanning tussen de twee mannen. Telkens vragen we ons af; spelen ze voor hun eigen ego, voor Tashi, of voor elkaar? In Challengers is tennis tegelijkertijd alles en niets. Aan de ene kant gaat het over (vrijwel) niets anders dan de sport, en aan de andere kant is tennis slechts een bovenste laag die de onderliggende spanningen en emoties tussen de drie hoofdrolspelers bedekt. Challengers is een gewaagde film waar je je geen moment bij verveeld. Hij is zeker aan te bevelen, ook als je geen tennisfan bent.
