Go Short trekt aan het langste eind

Afgelopen week werd weer het in mijn ogen mooiste filmfestival van Nijmegen georganiseerd. Ik heb het natuurlijk over International short filmfestival Go Short. Vijf dagen lang konden bezoekers genieten van allerlei films van onder de dertig minuten.

Na twee eerdere tien dagen durende edities is het festival weer op een lengte van vijf dagen, zoals het in 2019 en daarvoor was. Dit mocht echter de pret niet drukken. Go Short is dit jaar zeer goed bezocht. Op vrijwel alle avonden zat ik in een (bijna) uitverkochte zaal. Voor het geval dat u het toch gemist heeft heb ik een overzicht gemaakt van alle blokken die ik bijgewoond heb.

Woensdag – Oscar shorts animatie

In dit blok werden de Oscar-genomineerde korte animatiefilms gescreend. De winnaar van deze categorie, War is Over! Inspired by the Music of John and Yoko, was voor mij een tegenvaller. Het was een weinig indrukwekkende film met een uitgekauwde anti-oorlogsboodschap. Ach ja, de Oscars spelen nou eenmaal graag in op de actualiteit, en als je dan ook nog eens gebruikmaakt van de muziek van John Lennon is Oscarsucces gegarandeerd. Wat mij betreft hadden films als Our Uniform, over het opgroeien als meisje in het Islamitische schoolsysteem van Iran, of Ninety-Five Senses over het leven van een gevangene veroordeeld tot de doodstraf, wel mogen winnen. 

27 (Flóra Anna Buda, 2023)

Donderdag – International highlights 1: EFA nominees

In dit blok waren de genomineerde films van de European Film Awards te zien. Er leek een focus te zijn op de verschillende ervaringen van jong zijn in hedendaags Europa. De Hongaarse animatiefilm 27 ging over opgroeien in een land met hoge jeugdwerkeloosheid en nog hogere huizenprijzen. Daydreaming So Vividly About our Spanish Holidays ging over depressieve Britse jeugd die afreist naar het zonnige Mallorca om iets van de zon op te vangen en mee naar huis te nemen. De problematiek uit beide films komt een jonge Nederlander vaag bekend voor. Onze problemen lijken op elkaar maar zijn niet helemaal hetzelfde. Het lijkt erop dat we in Europa, ondanks onze vele overeenkomsten, toch allemaal onze eigen problemen hebben.

Donderdag – Late Night: Horror shorts

Horror shorts was het eerste blok van het altijd mooie Late Night programma van Go Short. Dit jaar werden alle blokken in dit programma ingeleid door Celia Okoro, de nachtburgermeester van Nijmegen. Zij vertelde dat ze normaal niet zo’n fan is van horror, en dat dit blok haar waarschijnlijk ook de stuipen op het lijf zou jagen. Die vrees bleek gegrond in dit angstaanjagende blok. Met name de Koreaanse film Hole maakte indruk. Wanneer een werknemer van de Koreaanse kinderbescherming op huisbezoek gaat bij twee verwaarloosde kinderen vindt ze een mysterieuze put in de vloer van hun slaapkamer, met ijzingwekkende gevolgen. Verder was de film Curve memorabel voor alle bezoekers die aan hoogtevrees leiden. Er was genoeg om te griezelen dus. 

Wander to Wonder (Nina Gantz, 2023)

Vrijdag – EU9: Behind the Veil

In dit Europese competitieblok waren meerdere mooie films te zien. Zo vond ik The Lovers een prachtig stukje geanimeerde body horror. Hier zagen we een stop-motion stel met een romantisch avondje uit dat helemaal ontspoort. Het stel trekt aan elkaars huid tot er niets meer van hen over is behalve het skelet. Ik vraag me af wat voor slechte relaties de filmmaker achter de rug moet hebben. Met name viel echter de film Wander to Wonder in de smaak. In deze film zagen we wat er gebeurt met de personages van een teletubbie-esque kinderprogramma wanneer de presentator het loodje legt. Het contrast tussen de kinderlijke toon en de harde realiteit van de film gaf een zeer komisch effect. 

Jellyfish and Lobster (Yasmin Afifi, 2023)

Zaterdag – Comedy shorts

Het altijd populaire blok Comedy Shorts zat ook ditmaal weer stampvol. Er werd een breed scala aan Europese comedyfilms getoond. Landen als Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Polen waren gerepresenteerd. Vooral de afsluitende film Jellyfish and Lobster vond ik grappig. In deze film volgen we twee patiënten die verliefd op elkaar worden in een centrum voor terminaal zieken. Magisch-realistische aspecten en een komische toon weten de film ondanks het zware onderwerp luchtig te houden. Deze film wist grappig te zijn én ontroerend. Wat kun je nog meer vragen van een komediefilm?

Zaterdag – Late Night: Weird Animation

Het laatste blok van het Late Night programma was Weird Animation. Dit blok is voor mij altijd een van de hoogtepunten van het festival. Animatie biedt filmmakers de vrijheid om hele creatieve, vreemde en soms ranzige beelden op het grote scherm te zetten. Waar de mainstream animatiefilms van bijvoorbeeld Disney en Dreamworks weinig gebruikmaken van deze mogelijkheid, biedt Weird Animation er gelukkig wel een platform voor. Met Supper, Meat en Kill Your Darlings leek er dit jaar een thema te zijn rond voedsel en het eten van dieren. Voor mij was het hoogtepunt van het blok echter Canard. Dit was een film over een boerin op het platteland die, ter ergernis van haar man, wel een hele intieme relatie opbouwt met haar geadopteerde eend. Wie had gedacht dat claymation zich zo goed zou lenen voor een geanimeerde borstvoedingscène?       

Kaalkapje (Marthe Peters, 2023)

Zondag – Audience Favorites 1

In dit blok werden films getoond die de voorgaande dagen door het Go Short publiek een hoge score kregen. Het publiek doet qua smaak niet onder voor de Go Short jury. Het blok zat namelijk bomvol goede films. Zoopticon was een grappige, geanimeerde musical over een eenzaam ruimteschip op zoek naar buitenaards leven. Ook de Audience winnaar Between Delicate and Violent was in dit blok te zien. Wat mij betreft sprong echter de documentaire Kaalkapje eruit als niet alleen een hoogtepunt van dit blok, maar van het hele festival. In deze documentaire volgen we via oude familiefilmpjes een Nijmeegs meisje genaamd Marthe. Marthe werd als kind gediagnostiseerd met kanker. De film verkent hoe, terwijl ze het overleefd heeft, haar ziekte haar verdere leven heeft beïnvloed. Hierbij schuwt het geen enkel onderwerp. Seks, ouderschap en schuldgevoel komen allemaal aan bod. Kaalkapje is een goudeerlijke weergave van de gevoelens die ernstige ziekte op kan roepen in een persoon. 

And How Miserable Is the Home of Evil (Saleh Kashefi, 2023)

Zondag – Jury Winners 1

Dit was alweer het laatste blok van Go Short. In dit blok waren enkele van de jurywinnaars te zien. De muziekvideowinnaar (The End of the World), de fictiewinnaar (And How Miserable is the Home of Evil), de Nederlandse competitiewinnaar (Grandmamauntsistercat) en EFA-kandidaat van Go Short (Out of the Blue) waren allemaal te bewonderen. Vooral de film And How Miserable is the Home of Evil vond ik interessant. In deze film zien we de laatste momenten van een Midden-Oosterse dictator. Eerst geeft hij een toespraak aan zijn volgelingen, en daarna gaat hij in een stoel zitten terwijl buiten de menigte zijn huis in proberen te breken. We zien enkel de dictator en het verhaal van de film wordt dus vooral verteld door de geluiden die we van de menigte horen. Het is mooi om te zien hoe een film (bijna) uitsluitend met geluid krachtig kan communiceren. 

Op naar volgend jaar!

Go Short is alweer voorbij. We moeten weer een heel jaar wachten totdat de korte film in volle glorie terugkeert naar Nijmegen. Als u er al niet bij was hoop ik met dit overzicht u gemotiveerd te hebben om volgend jaar het festival een bezoekje te brengen. Ik kan er in ieder geval niet op wachten.