Ingetogen begin dertigste Music Meeting

Het is warm op de dertigste editie van de Music Meeting in park Brakkenstein. De organisatie heeft gezorgd voor extra watertappunten, en voor een muntje krijg je een halve liter water aan de bar.

Er is traditioneel van alles te eten (van Indiaas, via Marokkaans en grill, naar friet en pizza), een ruime ‘kids-space’ en de gebruikelijke kraampjes met derde wereld rommeltjes.

Er zijn opvallend veel jonge mensen; een teken dat de Music Meeting ook aanslaat bij de nieuwere generaties. Hele gezinnen zitten op doeken te picknicken en ik zie ondanks de ‘drankgarderobe’ aan de ingang de flessen wijn rondgaan.

Ik start deze Meeting met het concert van Raul Midòn, in de Apollotent.

‘I hear somebody smile’ zingt Midòn en dat is niet raar want deze Multi-instumentalist uit New Mexico is blind geboren. Nog voor hij zijn eerste nummer kan inzetten, barst de bui los die al een tijdje boven het park hing te rommelen.

Met zijn warme stem en rustige nummers is hij prettig om naar te luisteren. Hij zingt, speelt gitaar, drumt, scat en doet mondtrompet, dus saai is het niet. Het is knap hoe hij een reggaenummer speelt, compleet met baslijn en ritme op een gitaar. Toch kan ik niet nalaten mij af te vragen hoe hij zou klinken met een complete band.

Kapok meets KO Brass

Het begint wat introvert, maar de mannen hebben er duidelijk zo veel plezier in, dat het al snel meer publiek trekt. Wat een mooi instrument, eigenlijk, die kornet, en wat een bijna ontroerende solo’s af en toe.

Na een paar nummers met zijn drieën, wordt de band ineens versterkt met vijf blazers van het Kyteman Orchestra. Twee trompetten (wat kun je daar toch fijne harde accenten mee zetten), een tuba (wist niet dat je daar zulke geluiden uit kon halen), een trombone en nog een kornet, waarmee meteen een fijne dialoog op gang komt.  Het plezier spat van het podium.

Mamar Kassey

De dansende dame is dronken of stoned en draagt om voor mij onnavolgbare redenen een pruik, wat me erg warm lijkt.

De rest van deze band uit een van de minder prettige landen op deze aardbol, Niger, zit er in eerste instantie een beetje routineus bij. Maar zanger/fluitist Yacouba Moumami is charismatisch en weet zelfs in deze extreme temperaturen de hele zaal aan het klappen en dansen te krijgen.

Uiteindelijk werkt de muziek van de antieke instrumenten bijna hypnotisch en het fluitspel van Moumami is opzwepend. Ook de dansende dame wordt wakker.

Renata Rosa

Een bloedmooie vrouw, uit Brazilië, met deze temperaturen; dat moet een hit zijn. Ze ging in de leer bij een sjamaan/ meesterzanger om de polyfone zangkunst van de Kariri-indianen onder de knie te krijgen, maar daar hoor ik niet zo veel van terug. Maar dat kan natuurlijk aan mij liggen.

Fred Frith

Wat een trip is deze uitvoering van de 35 jaar geleden opgenomen elpee ‘Gravity’, van Fred Frith en orkest. Deelnemers van de eerder op de dag door hem gegeven workshop waarschuwden al dat Frith altijd zoekt naar wrijving en spontaniteit.

Dat klonk een beetje beangstigend, maar wie niet bang is om er in te duiken en mee te gaan met de overigens stuk voor stuk uitstekende instrumentalisten, wordt meegevoerd in een waar avontuur.

Foltin, Antanasovski en Sued

Terwijl het langzaam donker wordt en de dampwolken opstijgen naar de hemel, doet de Macedonische Foltin pogingen op een feestje te bouwen voor een door de hitte behoorlijk slome menigte.

Aan de muziek zal het niet liggen want die is uptempo en vrolijk. Ook hebben de musici duidelijk veel plezier onderling. Uiteindelijk dansen de mooie meisjes voor het podium, en dan weet je dat het optreden geslaagd is.

The Unthanks

Rachel en Becky zingen prachtig samen, zo zeer dat je er kippenvel van krijgt. Ze zingen zelfs een paar nummers van de nieuwe plaat die nog niet uit is. Deze Britse folk zorgt voor een rustig einde van de eerste dag van de dertigste Music Meeting. Wat mij betreft een wat ingetogen start van dit festival, maar gelukkig ‘moeten’ we nog  twee dagen.