La Superba nogal voorspelbaar
Met La Superba won Iljard Leonard Pfeijffer in 2014 de Libris Literatuurprijs. Jibbe Willems bewerkte de tekst voor toneel en nu voert Toneelgroep Maastricht het toneelstuk op. Met Angela Schijf en Wim Opbrouck in de hoofdrollen brengt de toneelgroep volgens eigen zeggen een ode aan de fantasie. De regie van Servé Hermans duidt eerder op het tegenovergestelde, hij laat weinig aan de fantasie over.
Het verhaal gaat over een schrijver die in Genua (deze stad heeft de bijnaam La Superba) gaat wonen. De rol van de schrijver wordt gespeeld door Wim Opbrouck. Hij wordt verliefd op het mooiste meisje van Genua, deze rol is voor Angela Schijf. Dit gegeven is een mooi uitgangspunt voor een toneelvoorstelling, helemaal als het de bedoeling is om de fantasie een ode te brengen. Tijdens het stuk wordt er echter weinig aan mijn voorstelling overgelaten. Het verhaal is tamelijk voorspelbaar en er zijn weinig theatrale trucs gebruikt om de fantasie van de toeschouwer te prikkelen.
Verschillende verhalen
De verliefde schrijver vindt aan het begin van het verhaal een vrouwenbeen. Ook ontmoet hij een Schotse alcoholist, een Marokkaan die rozen verkoopt, een illegale Senegalees en het mooiste meisje van Genua. En hij wil een theater kopen en raakt dan verstrikt in de Italiaanse maffiapraktijken en bureaucratische rompslomp. Het zijn allemaal verschillende verhalen die op het toneel nogal plat achter elkaar worden gespeeld. De ene speler gaat af en de ander komt op, het is nogal voorspelbaar wat we zien.
Op het toneel staat ook een band. Zij spelen tussen de scènes door Italiaanse nummers. Ik zie hier de meerwaarde niet van in. Vroeger dienden de reien om terug te blikken en vooruit te kijken, de functie van deze songs ontgaat me nu volledig. En daarnaast erger ik me aan het meezingen van Wim Opbrouck en Angela Schijf. Ze kunnen prima toneelspelen maar zingen is toch een andere tak van sport.
Lichtpunt
La Superba bestaat uit veel monologen van Wim Opbrouck. En die beginnen na een tijdje te vervelen. Het stuk krijgt meer vaart, en er ontstaat opwinding, als Joke Emmers op het toneel verschijnt. Zij speelt de jaloerse, gepassioneerde dame en laat duidelijk haar ongenoegen blijken. Ook de scène op het gemeentehuis is een lichtpuntje. Een letterlijk lichtpuntje is de vuurtoren van Genua, die steeds haar licht de zaal in schijnt.
