The Dubbeez brengen de Jamaicaanse zon naar Nijmegen
Vorig jaar wonnen ze nog de World Reggae Contest en namen ze hun debuutalbum Peace Love & Dub op in Jamaica. Een album opgedragen aan hun overleden vader en oom. Nu spelen ze voor nog niet eens een volle zaal. Maar ze zijn dankbaar dat ze er mogen spelen. Daar staan ze dan: een zes koppige band, bestaande uit broer en zus Earl (drums) en Olivia (basgitaar), Quincy, Joanne (vocals) Milan (gitaar) en Bobby (keyboard). Vanavond brengen The Dubbeez de Jamaicaanse zon naar het regenachtige Nijmegen.
Bij binnenkomst zie ik een halflege foyer en het valt me op dat er vooral ouder publiek is. Mannen van rond de vijftig, beginnend kalend en met artistieke ronde brilletjes. Dit verwacht ik niet meteen bij een net opkomend bandje dat bestaat uit leden van hoogstens de helft van hun leeftijd. Dan bedenk ik me dat het wel logisch is. Waarschijnlijk Bob Marley-fans die benieuwd zijn naar de reggae van nu. Toch trekt het ook jonger publiek. Voornamelijk zoals we ze zouden bestempelen “hipsters”. Figuren met kek gekleurde blousejes en Dr. Martens.
Teleurgesteld
Van achteruit de zaal klinken Caribische ritmes. Ze zijn bezig met de soundcheck. De muziek klinkt me lekker in de oren en de zuivere stemmen komen goed binnen. Als het concert dan eindelijk van start gaat ben ik enthousiast geworden. Dit terwijl reggae niet mijn muzikale voorkeur heeft.
Toch word ik teleurgesteld. De stemmen die net zo heerlijk klonken worden overstemd door het geluid van instrumenten. Vaak versta ik maar half wat ze zingen. Jammer, want de band is instrumentaal retegoed en zorgt voor een ongedwongen sfeer. Toch had ik de sfeer nog beter kunnen proeven als de tekst beter verstaanbaar was geweest. Dan krijg je er pas echt een gevoel bij omdat je weet waar ze over zingen. Wel vormt de band een strak geheel waar iedereen onwijs goed op elkaar is ingespeeld, maar toch mis ik de dynamiek tussen de bandleden. Want samenspel is er wel maar wordt pas aan het einde van de show zichtbaar.
Good Vibes
Aan energie is geen gebrek. De muziek geeft een enorme boost en er heerst een goede vibe in de band. Quincy - die bijna het hele concert met een zwart vissershoedje op zijn hoofd staat dat tot over zijn ogen getrokken is - en Joanne staan te springen alsof hun leven ervan af hangt. Ze proberen goed in te spelen op het publiek. Toch wil de publieksparticipatie niet echt lukken maar gelukkig komt de energie wel over. Toeschouwers die eerst nog een beetje stil staan te genieten komen in de loop van de avond eindelijk wat meer los. We kabbelen als golven in de zaal met hier een daar een uitspatting. De bas te voelen tot in je botten. Een gevoel van geluk en vrijheid stroomt door de zaal. Mooi dat muziek zulke dingen met mensen kan doen.
De rest van het concert sta ik met een glimlach van oor tot oor te luisteren. Het is lang geleden dat ik buiten de shows van Jett Rebel me zo gevoeld heb tijdens een optreden. Ondanks dat het geluid het af en toe liet afweten waren peace & love deze avond duidelijk aanwezig.
