Vacature redactiecoördinator

De laatste keer baduism met José James

13 november 2023 | Jan Maurits Schouten | Muziek

‘Deze avond is uniek, het is de laatste tour die ik doe met dit Erykah Badu-project. Daarna nooit weer’, vertelde zanger José James het publiek in Doonroosje. Best jammer, want James’ intieme manier van zingen lijkt gemaakt voor het werk van de enigmatische muzikante.

José James maakte een album met een keuze uit het enorme repertoire van Erykah Badu, On and On geheten, naar een van haar bekendste nummers. In Doornroosje legde de zanger op ontspannen toon – en nogal eenvoudig gekleed en gekapt vergeleken met zijn vele uitzinnige outfits, onder andere op de hoes van On and On – uit hoe dat zo gekomen was: ‘In de coronatijd woonde ik twee jaar in Amsterdam, ik kon nergens optreden. Dus ging ik maar wat zingen en dat opnemen en op socials plaatsen. Ik ben zelf geen heel goede liedjesschrijver dus zing ik veel van anderen. De muziek van Badu bleek bij me te passen. Mijn platenmaatschappij drong erop aan dat ik die covers ook daadwerkelijk zou opnemen, we dachten eerst aan een EP, maar het is een compleet album geworden.’

Eigenaardigheden van Badu

Je zou José James, Amerikaan, geboren in 1978, een ‘crooner’ kunnen noemen. Hijzelf noemt ook ‘initmiteit’ als de sterkste kant van zijn manier van zingen: de microfoon heel dicht op de mond, ingetogen, met glijdende, zalvende melodielijnen in je oren kruipen. De muziek van Badu, in ieder geval de nummers die hij vertolkte, lijkt ervoor gemaakt. Al weet Badu wel veel meer venijn te leggen in een nummer als ‘My eyes are green’ (…because I eat a lot of vegetables, it has nothing to do with your new friend). Eigenaardigheden van Badu nemen James en zijn compacte band (drummer Jahris Yokley, Bassis Josh Hari en toetsenist Chad Self) dan weer wel over. Zoals een beetje zompige arrangementen met nogal harde droge klappen op de snaredrum.

Geen dansmuziek

Tot zover de kritiek. José James en alle drie de muzikanten hadden het goed naar hun zin, kwamen heel symphatiek over en speelden voor een naar ons idee niet helemaal uitverkochte, nogal rustige zaal (het was dan ook geen dansmuziek) een fijne set. James mengde door de veelal bekende zanglijnen soms duidelijk eigen versieringen, waaronder een kenmerkende manier van chatten alsof hij een plaat is die blijft hangen. Klinkt op deze manier gezegd lullig, maar bij hem werkt het heel goed en de band weet er op verduiveld handige manier mee om te gaan, de muziek lijkt niet te haperen terwijl James wel degelijk blijft stilstaan midden in een refrein of een couplet.

Uitzonderlijke drummer

Van de muzikanten kreeg vooral toetsenist Chad Self veel ruimte voor solo’s op verschillende van zijn toetsenborden (vleugel en elektronica) en dat was meer dan terecht: hij heeft een tegelijk swingende en lyrische manier van spelen die perfect bij de sfeer past. Basist Hari kreeg één solo toebedeeld die niet veel indruk maakte. Dat was wel anders toen de tot dan toe steeds heel dienstbaar spelende drummer Jharis Yokley even de vrije hand kreeg: een heel bijzondere drumsolo vol verrassende wisselingen en ritmes gaf hij ten beste, moeilijk in een traditie te plaatsen maar wel heel mooi.

Het optreden was aangenaam, het publiek kreeg wat het verwachtte en met de feelgoodmuziek van James in je oren is het daarna prettig melancholisch dwalen door de Nijmeegse nacht.