Kerstnachtmis met Clean Pete
Er staat een lange rij voor Doornroosje, enkele mensen met kerstmutsen en met lichtjes omhuld, maar niet erg uitbundig.
De sfeer is gezellig en hoopvol. Na vlot binnen te zijn gekomen, belanden we in een donkere ruimte met wat kerstbomen op het podium en Gregoriaans gezang uit de speakers.
Loes en het Jodoko koor komen op, twee grote glas-in-lood ramen met de heilige Loes en Renée komen in beeld, we zijn in de kerk, zoveel is duidelijk. Loes speelt mooi cello, het koor zingt dissonante glissandi, veel rook, kortom de sfeer is meteen gezet.
Er volgen een aantal fijne Nederlandstalige kerstnummers van eigen hand. Ster, Kerst in Bed, Donkere Nacht Ze hebben een wat droevig, nostalgisch karakter, de begeleiding is met akoestische instrumenten, viool, cello, gitaar, de samenzang is prachtig. De zussen zijn wat vermoeid na een succesvolle tournee door het land, en zijn blij in Nijmegen af te kunnen sluiten.
De band komt op, een smartlap volgt en het daaropvolgende In Excelsis Deo wordt gespeeld met een knipoog naar The Shadows/Dick Dale door Anne Soldaat. Fijne band, die even later aangevuld wordt met de fine fleure van de Nijmeegse muziekwereld zoals Kika Sprangers en Ruben Hein. Maar ook uit andere steden zijn artiesten ingevlogen zoals Judy Blank, Marie Louise de Jong en Mark Lohmann, er is duidelijk een grote vriendenkring.
Het repertoire gaat langzaam naar covers van Amerikaanse kerstliedjes, Beach Boys en The Mama’s and the Papa’s voor de California-touch. Ierland is ook een inspiratie, met name Riverdance blijkt een vrolijk intermezzo, uitgevoerd door een zestal uitstekende dansers. Fijne saxofoonsolo ook van Kika. Het blijft wel allemaal netjes en ernstig, Mark Lohmann moet de vrolijke noot verzorgen door een Looser te spelen, maar dat loopt een tikkeltje stroef, zeker als ook nog de wc-scene van vorig jaar wordt herhaald.
Echt maf moet het worden met Bumble B. Boy. Het komt wat lastig op gang, maar mondt uiteindelijk uit in een doldwaze versie van Stop The Cavalry, de sfeer komt er goed in. Santa Clause is Coming to Town vanuit een mooie arreslee houdt het vrolijk, maar dan wordt de toon plots ernstig. Zoals een echte nachtmis betaamt, komt er een tamelijke lange en ernstige preek over de relatie van muziek en geloof, de impact van beide en de rust en kracht die ze geven. Een Pietá sluit een serieus deel af.
Natuurlijk zijn de omstandigheden op de wereld geen aanleiding om heel vrolijk te zijn, maar je voelt aan het publiek, dat ze wat opgebeurd willen worden. Blue Christmas wordt fijn gelispeld, White Christmas zorgt weer voor wat warmte, het koor heeft wat moeite met Stille Nacht en we gaan weer naar Ierland voor het prachtige Fairytale of New York van The Pogues, waarin Kika helaas geen fluit speelt. Merry Xmas Everybody van Slade is de vrolijke uitsmijter waar iedereen op heeft gewacht, het wordt enthousiast ontvangen en meegezongen. Een mooie, drie uur durende mis, met prima geluid en fraai licht, wordt hiermee afgesloten, het publiek is blij en men voelt zich gezegend dit mee te hebben mogen maken. Amen.
Foto-impressie Henk Beenen
