DTRH 2023 leuk feest met muziek op/als achtergrond!?

Het is een groot feest, zondermeer en de organisatie is fantastisch (respect!) op de opening op vrijdag na dan. Het overvolle 4G netwerk zorgt voor veel vertraging bij de nieuwe registratie methode, iets wat eigenlijk al bekend was door ervaringen bij eerdere concerten van bijvoorbeeld RHCP in de Goffert. Maar dat mag de pret niet drukken en iedereen loopt, met wat vertraging maar goedgemutst en met hulp van een lekker zonnetje, het avontuur tegemoet.

Maar is het wel zo avontuurlijk? De opzet is in feite gelijk aan die van vorig jaar, zelfde plekken, zelfde tenten (hoewel, The Bizarre was nieuw, een niet geheel overdekte tent, maar de extra etage rondom geeft een leuke sfeer), zelfde plekken en belevingen. Wel minder oudere- en meer jongere bezoekers, zo op het eerste gezicht. De niet muzikale happenings zijn weer erg verrassend, dat blijft leuk.

Het is ondoenlijk om al het gebodene te gaan bekijken en je moet dan ook keuzes maken, met altijd in het achterhoofd, iets te gaan missen. Dat is natuurlijk de definitie van festival. Op vrijdag kiezen we voor The Murder Capital, veelbelovend maar uiteindelijk een tikje saai. Confidence Men heeft muzikaal gezien een hoog bubblegum gehalte, met veel dans en verkleedpartijen. Leuk en onderhoudend om naar te kijken, dat wel. Jacob Banks heeft een geweldige stem maar weinig uitstraling, maar dat maakt het publiek, met vooraan de ware fans, bestaande uit de wat jongere meisjes, niets uit. 

Murder Capital

Naar avontuur en sfeer is het toch wat langer zoeken, maar we vinden het bij Tramhaus, punk uit Rotterdam. Energie, actie, spontaan en er tegenaan gaan.Tramhaus

Tussendoor genieten we van het heerlijke weer, maar moeten wel slikken bij de hoge consumptieprijzen. Een kroketje kost je € 5,25, een patatje met €7,00, een bordje eten gaat snel in de papieren lopen en het prijzenswaardige plastic-bekertjes beleid kost je minstens € 1,75 omdat je de overgebleven coin(s) niet kunt verzilveren (of heb ik het niet goed begrepen?).

Op zaterdag is het weer volkomen omgeslagen. Bewolkt en fris en op gezette tijden wat miezer. Geen stortbuien gelukkig, dus geen Woodstock "No Rain" chants, maar het zorgt wel voor wat grotere drukte bij de overdekte podia. 

Het begint meteen goed met Mulatu Astatke. Mulatu is zelf de (play-backende) leider van een uitstekende Londense band, die zijn aanstekelijke en fraai gearrangeerde nummers met verve en met veel ruimte voor solos speelde. Muziek bekend van de film Broken Flowers of de cd Ethiopiques, dat weet/kent het jonge publiek misschien niet, maar het weerhoudt hen er niet van stevig te swingen. Het playbacken is wel verwarrend, want je ziet Mulatu spelen, maar je hoort hem niet. Grappig om te horen hoe muziekstijlen wereldreizen maken: Zuid Amerikaanse muziek heeft zich laten inspireren door Afrikaanse ritmes en de daaruit onstane stijlen keren nu weer terug als inspiratie voor de muziek in Ethiopië.Mulatu Astatke

Voor Nick Mulvey geldt eigenlijk hetzelfde als voor Jacob Banks, het overtuigt en grijpt mij niet. Daarom maar eens aan een aanwezige fan, Rosa Ligthart, gevraagd. Haar antwoord: "het raakt me omdat hij een hele mooie stem heeft en er komt heel veel emotie bij me los, zelfs tranen, alleen al als ik hem hoor. En nee, naar de teksten luister ik eigenlijk niet zo". 

Superleuk en onderhoudend is CMAT in De Eden (Bossa Nova), sowieso een fijne plek. De Ierse zangeres Ciara Mary-Alice Thompson is qua stem een mix van Dolly Parton en Kate Bush, de songs worden uitstekend gespeeld door de met rode baretten getooide band, fijne meerstemmige zang ook en uiteindelijk staat het hele publiek op het podium. Ze wil een cowboy worden, nou dat gaat ook vast lukken. Kleine vrouw, grote stem en uitstraling! CMAT Ciara Mary-Alice Thompson © Jan Panis

Altin gün valt me eigenlijk tegen. Er lijkt enige vermoeidheid of desinteresse in de band geslopen te zijn. Het duurt lang voor zangeres Merve en de band op stoom komen,  die tijd krijg je eigenlijk niet op een festival: je moet je boodschap in één uur kwijt!Merve 

Spoon daarentegen is vanaf maat één op niveau. Geluid meteen goed, nummers goed, zang goed, goede effecten/synths. Veel charisma, een top band, zo verpletterend dat het publiek vergeet om een toegift te vragen. Hoewel, het is eigenlijk ook wel mooi zo. 

Jacob Collier kan alles en daar zit meteen de makke. Te veel ideeën per seconde, of zoals ze in de USA zeggen:  "Too much ain't good enough",. Hij begint meteen als  Prince maar dan in dubbel tempo, het publiek moet meteen mee doen. Aanstekelijk is hij wel, maar het geluid verdrinkt in de subs. Ik ben blij, dat er gas terug genomen wordt en de nummers wat rustiger worden. Dan hoor je plots de fantastisch zingende en spelende vrouwelijke bandleden met de opvallend mooie stem van gitariste Emily  Elbert in fraaie arrangementen. Wat mij betreft gaat hij daarna erg in de fout met Can't help falling in love  (Elvis) en het tenenkrommende meezing gedreutel Somebody to Love van Queen.

Selah Sue is wat heser dan anders, maar brengt een sterke show, The Idles zijn lekker punky, maar kunnen de aandacht in zo'n grote setting niet een uur lang vasthouden, de afstand tot het publiek lijkt te groot. Burna Boy is er deze keer wel (Mojo heeft zijn zaakjes kennelijk beter voor elkaar), kan mij niet boeien, maar vele anderen wel.

Op zondag is het weer gelukkig beter. De aandacht van het publiek voor de muziek lijkt wat minder daardoor. Of komt het door het typische festival fenomeen, dat als je een band echt wil beleven, je vooraan moet staan. Daar is het echter vaak erg dringen en het geluid slechter, doordat daar de balans erg in het voordeel is van de sub kasten. Verder achterin is het minder dringen, het geluid beter in balans, maar daar wordt weer enorm hard gepraat omdat men elkaar, door het dragen van oordopjes, nauwelijks kan verstaan. Zo wordt muziek voor een een flink deel van het publiek een beetje achtergrond.

Gyedu-Blay Ambolley uit Ghana hebben we een maandje geleden al kunnen beluisteren bij de Music Meeting. Prima optreden hoor, lekker Afrikaans, maar wat gelikt en pleaserig.

GyeduGyedu-Blay Ambolley © Hans de Groot

Larkin Poe roots rock met twee zussen als front ladies (uit nashville). Lekker optreden, pittig, vrij snel wel beetje voorspelbaar.

Larkin Poe © Hans de Groot

Om Paolo Nutini te horen is me niet meer gelukt, ik was kapot. Al wat ouder en zonder "hulpmiddelen" is het wel heel veel, drie dagen muziek, vele happenings en kilometers. 

Samenvattend: DTRH was niet zo opwindend als vorig jaar. Toen was iedereen natuurlijk euforisch, omdat het eindelijk weer kon plaatsvinden. Nu bespeurde ik een lichte festivalmoeheid bij musici en publiek? En dan zijn er nog een aantal festivals te gaan de komende maanden..... Als tip zou ik nog willen geven: maak een podium voor louter lokale bandjes!

FOTOS: Hans de Groot

.