DTRH Dag 2: Van Palestijnse pop tot punklegende

De tweede dag van Down The Rabbit Hole begint loom met zachte indie en eindigt wild met een shirtloze punklegende. Tussendoor komen politieke statements, zwoele blikken en vliegende stoelen voorbij. Dag 2 is allesbehalve saai – en blijft nog wel even hangen.

Royel Otis: zoeken naar verbinding

De Australische indierockers van Royel Otis spelen op de Hotot in de middagzon. Hun sound past eigenlijk perfect bij het slome, broeierige begin van de festivaldag, maar de vonk slaat niet echt over. Het geluid staat niet lekker afgesteld, waardoor de zang wordt overheerst door de muziek. Ook het contact met het publiek blijft minimaal  – al zijn de jongens wel aandoenlijk. Pas halverwege besluit de zanger zijn jas uit te doen, terwijl iedereen al druipt van het zweet. Je gunt het deze band om zich los te spelen, maar vandaag gebeurt het gewoon nét niet.

Saint Levant: charisma, statement, spektakel

Dan is het tijd voor Saint Levant op de Teddy Widder. Of beter gezegd: dé verrassing en publiekslieveling van het weekend. De 24-jarige Palestijnse artiest is een zelfverzekerde mix van charme, politiek vuur en zwoele R&B-pop. Zodra hij het podium betreedt, stijgt de temperatuur  – vooral bij de meiden. Maar ook de mannelijke en oudere festivalgangers dansen vrolijk mee.

De Palestijnse vlag is goed vertegenwoordigd in het publiek. “This is not a war, not a conflict, this is a genocide,” zegt Levant op het podium. Zijn activisme voelt oprecht, niet ingestudeerd, en zijn boodschap landt bij het publiek – zonder dat het de vibe drukt. Integendeel: op het podium wordt thee gedronken, stoelen vliegen later door de lucht en tegen het eind komt zelfs Levants vader nog een nummer meedoen op het podium. Het is intens, grappig, sexy en politiek tegelijk. Voor ons het vetste optreden van DTRH tot nu toe! Tijd om de beentjes even rust te geven. 

Iggy Pop: op leeftijd, maar onstuitbaar

De avond eindigt met een levende legende: Iggy Pop. 77 jaar oud, en eerlijk is eerlijk: als hij met ontbloot bovenlijf het podium op huppelt, denken we allemaal: waar gaat dit heen? Maar wie dacht dat dit een soort eerbetoon zou worden waarbij het publiek beleefd applaudisseert, had het mis. Vanaf “The Passenger” is het hek van de dam. Iggy springt ondanks zijn fysieke gezondheidsproblemen als een energieke performer over het podium, en het publiek gaat mee in zijn rauwe energie. En hoewel Iggy tussen de nummers door niet altijd goed verstaanbaar is, barst het publiek in lachen uit wanneer hij zegt: “Thank you for coming and checking this out. Facking facking facking thank you!” 

Tot slot vat een festivalganger achter ons het perfect samen als Iggy een nummer aankondigt met “I’ve been alive for a while.” – “No shit”, mompelt hij droog. Maar ondanks de grappen, is er ook oprechte bewondering. De punk is niet dood, alleen een beetje krom.