PAC Filmfestival – Verantwoord veel films kijken

Van rauw drama tot smeuïg liefdesepos, van Amerikaanse spanning tot Nederlandse komedie: op het PAC Filmfestival in CineMec was er afgelopen zondag voor ieder wat wils. Behalve voor de liefhebbers van een goede lunch.

Want – even onder ons, CineMec – dat gortdroge broodje kaas met dat vettige saucijzenbroodje en dat glaasje melk erbij; dat is niets om trots op te zijn. Des te jammer, want de rest van de dag was prima verzorgd: een gratis muffin bij een kopje koffie of thee, prijsvraagje erbij en een stralend kassameisje om het af te maken. Wat wil een sterveling nog meer?

Drama

O, de films natuurlijk! Vijf stuks, want zes – zo weet iedereen die ooit heeft geprobeerd alle Paranormal Activity-films achter elkaar te kijken* – is te veel. Het niveau is meer dan verantwoord: realistisch drama (I, Daniel Blake), suspensevol drama (Hell or High Water), sentimenteel drama (The Light Between Oceans), komisch drama (Waterboys) en waargebeurd drama (Snowden). Vooral veel drama dus, en allemaal in voorpremière. Zo kun je tegen je Paranormal Activity kijkende vrienden opscheppen over je ontzettende belezenh…uh, bekekenheid? Hmm.

Een film die je je vrienden hoe dan ook kunt aanraden, is Hell or High Water. Het verhaal van twee bankrovende broers is vlot, spannend, grappig en balanceert perfect op de lijn tussen hersenloos vermaak en uitdagend drama. Michael Bay meets de gebroeders Coen, zeg maar, waarbij de naald gelukkig uitslaat naar de laatste. De show wordt vooral gestolen door de vele kleurrijke personages. Met name Jeff Bridges’ racistische Texas ranger is een genot om mee te maken. De zinderende soundtrack van Nick Cave en Warren Ellis maakt het geheel af.

Foto: The Searchers

Bourgeoisie

Ook I, Daniel Blake is meer dan de moeite waard. Regisseur Ken Loach legt absurditeit van het uitkeringsbestaan genadeloos bloot in de steeds verder escalerende strijd van een zieke timmerman tegen het systeem. Dave Johns is de sympathiekste hartpatiënt van het Verenigd Koninkrijk en Hayley Squires is een ijzersterk wrak van een bijstandsmoeder. Iedereen die het droog weet te houden bij dit pareltje heeft geen ziel en móet dus wel onderdeel zijn van de bourgeoisie. Revolutie!

Foto: Cinéart

De mensen die daar geen zin in hebben, kunnen zich vermaken met Robert Jan Westdijks Waterboys. De film is niet alleen een vermakelijk verhaal over een gedumpte vader en zijn gedumpte zoon, maar vooral een ode aan The Waterboys. The Waterboys, je weet wel, die band waar je nog nooit van gehoord hebt en nooit meer naar zult luisteren, maar die hartstikke aardige muziek maakt om een emotionele inzinking onder te hebben.

Foto: Paradiso Filmed Entertainment

Schmieren & preken

Over The Light Between Oceans kunnen we kort zijn: dat is die veel te lang durende jankfilm, waarmee je mams komende Moederdag blij kunt maken. Oliver Stones Snowden is daarentegen wel interessant, maar vooral omdat het een oppervlakkige, melige boel is geworden. Stone houdt van preken en dat laat hij ook hier niet na. De film is één lange, lompe aanklacht tegen het schenden van privacy. Een prima standpunt, uiteraard, maar de film is niet meer dan een lichtshow die Stones preek draaglijk moet maken. Dat zou althans de raadselachtige casting van Nicolas Cage verklaren, die in zijn minieme rol de hele film bij elkaar schmiert.

Foto: Independent Films

Het PAC Filmfestival is, kortom, een prima manier om een hele dag films te kunnen kijken zonder je schuldig te hoeven voelen over de tijd die je hebt verspild. Zet de Paranormal Activity-dvd’s dus maar bij het vuilnis en smeer je eigen boterham, want vijf bioscoopknallers is precies genoeg.

* Terzijde: iedereen die ooit heeft geprobeerd alle Paranormal Activity-films achter elkaar te kijken weet ook dat vijf, vier, drie en twee te veel zijn. Zelfs één is een beetje aan de hoge kant. Paranormal Activity is stom.