De muzikale inspiratie van Stefan Kollee
Stefan Kollee is gitarist en zanger van de alternatieve artpopband Oh Hazar, die in januari zijn debuut-ep Clair Obscur uitbracht. Onlangs haalde de band zelfs de Amerikaanse radio toen Duran Duran-zanger Simon le Bon de plaat tipte. Stefan neemt je mee op zijn muzikale reis van een jeugd vol muziek thuis, via slagwerker in de carnavalsband in Boxmeer tot de gitarist die hij nu is.
Voordat Stefan Kollee met Imke Loeffen en Imanishi Kleinmeulman Oh Hazar startte, maakte hij als zanger van psychrockband The Naked Sweat Drips een ep en twee albums, gevolgd door een samenwerking met lofi-elektronica-artiest Nobuka. Met zijn soloproject KOLLEE bracht hij in 2022 het album Proof of Existence uit. In 2023 trad hij op het Valkhof Festival naar buiten met een nieuwe band: Oh Hazar. De band speelde sindsdien meerdere shows, kreeg de titel KINK Future Icon van 2024 uit handen van radiozender KINK en werd, zoals gezegd, getipt en gedraaid door Duran Duran-zanger Simon le Bon op de Amerikaanse radio. Oh Hazar presenteerde eind januari zijn debuut-ep in een uitverkocht Merleyn in Nijmegen en is momenteel op tour.
Bij het horen van welke artiest besloot je muzikant te worden?
“Ik kan niet één moment aanwijzen, maar het hielp ontzettend om op te groeien in een huis vol muziek. In feite dank ik mijn hele bestaan aan muziek. Mijn ouders leerden elkaar namelijk kennen toen mijn vader eind jaren ’70, begin jaren ’80 als diskjockey in een Friese kroeg werkte. Mijn moeder kwam daar regelmatig en vroeg vol enthousiasme de nieuwste singles aan, die de kroeg in huis zou moeten hebben. Maar door wat frauduleuze collega-dj’s verdwenen die singles blijkbaar in een mum van tijd uit de rekken. Mijn vader zegde steevast toe om de verzoekjes te draaien en zocht dan vol goede moed (maar tevergeefs) de singlerekjes af. Mijn moeder vond dat op den duur wel welletjes en kwam op een avond aan met een plastic tasje met haar eigen singletjes. ‘Zo, nu heb je ze in ieder geval’, zei ze erbij. De vonk die toen oversloeg, resulteerde in een huishouden met kasten vol cd’s, vinyl, cassette- en videobanden en dvd’s van concerten en studiosessies.”
“Altijd zwierven er wel instrumentjes rond in huis en ik vond het leuk om daar geluid mee te maken en een showtje mee op te voeren. Als kleuter en als schoolkind werd het steeds duidelijker hoeveel energie muziek mij gaf en hoeveel overtollige energie ik er ook in kwijt kon. Waar het aanvankelijk de Backstreet Boys en de Smurfen waren, schoof dat op naar Black Betty van Ram Jam, Black Night van Deep Purple en Hungry Heart van Bruce Springsteen. Waar ik eerst playbackte tijdens de weeksluiting op de basisschool, ging ik steeds meer daadwerkelijk zingen en belandde ik ook in de carnavalsband van mijn basisschool in Boxmeer. Daar sloeg ik mijn eerste slagen op de trom. Later kwamen de akkoorden op het keyboard en toen mijn broer als tiener de verstofte Spaanse gitaar van mijn moeder ging bespelen, dacht ik: dat moet ik ook kunnen.”
Welke artiest is van grote invloed geweest tijdens je carrière?
“Qua pure live-energie heeft de eerste show die ik van Bruce Springsteen & The E Street Band zag in 2007 grote indruk gemaakt. Hoe een band ongeremd alles geeft en het publiek in iedere beweging en emotie meesleurt, was zeer inspirerend. The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle is denk ik mijn favoriete Springsteen-plaat. Ik krijg pure levenslust van tracks als Rosalita, Kitty’s Back en The E Street Shuffle. De rauwe energie, het enthousiasme en het gezamenlijke speelplezier spat ervan af. Daarnaast raakte ik als kind verslaafd aan The Singles Collection van David Bowie. Die dubbel-cd ging in de speler en met een koptelefoon op mijn hoofd droomde ik weg in een kleurrijke wereld vol rebellen, faam, ruimtereizen, katmensen, gevallen en herrezen rocksterren en vrolijke dansjes. In diezelfde koptelefoonsessies luisterde ik ook naar platen als Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, de bitterzoete parel Urban Hymns van The Verve of naar de fantastische songwriting van Crowded House.”
“Toen ik als tiener in mijn eerste band The Basemen als zingende drummer begon, boden Ringo Starr en The Beatles, de platen van Status Quo en The Rolling Stones me houvast. Maar ook bands als Editors en Savages die mij introduceerden bij Joy Division, of The Killers waardoor ik naar The Smiths ging luisteren of The Gaslight Anthem, waardoor ik The Clash en The Replacements leerde kennen, waren van grote invloed. En dan waren er nog The Doors, Talking Heads, Nick Cave, Patti Smith, Queens Of The Stone Age, Iggy Pop en Led Zeppelin waar ik bij afkeek toen ik als frontman van The Naked Sweat Drips het podium op ging. Als gitarist van Oh Hazar ben ik voornamelijk beïnvloed door Thurston Moore (Sonic Youth), Johnny Greenwood (Radiohead), Terrie Ex (The Ex), Kristian Strik (The Naked Sweat Drips) en meestergitarist Marc Ribot (vooral door zijn werk op de Tom Waits-platen Rain Dogs en Mule Variations).”
Tekst gaat verder onder de foto
Welk liveconcert heeft het meeste indruk op je gemaakt?
“Een van de meest aangrijpende shows die ik me kan herinneren, was van Wende op Noorderslag 2018. Eerdergenoemde bandmakker Kristian Strik van The Naked Sweat Drips wist toen net een paar weken dat hij binnen een halfjaar zou komen te overlijden aan een hersentumor. Wende sloot haar set af met Mens, durf te leven en ik zakte ineen, tranen gutsten over mijn wangen. Kristian dúrfde te leven, maar juist dat zou binnenkort niet meer kunnen. We namen in zijn laatste maanden een album op, stonden in een ramvol Doornroosje en sloten zijn leven samen af op de manier waarop hij het wilde: vol durf, vol eigenzinnigheid, vol muziek.”
Welke recent uitgebrachte plaat zouden we móéten luisteren?
“De nieuwe plaat This Might Be It van de Nijmeegse collega’s van The Hubschrauber is een pareltje van lokale bodem. Dat moet gezegd! Daarnaast raad ik iedereen aan het bos in te lopen, de koptelefoon op te zetten en I Inside the Old Year Dying van PJ Harvey te beluisteren. De intrigerende verstildheid, het Dorset-dialect waarin ze zingt, de natuurlijke elementen, de vertellingen over onheilspellende bossen en poëzie over kleine trauma’s in een ruw landschap en de schitterende productie van Flood en John Parish moeten niemand ongeroerd kunnen laten.”
Kijk voor tourdata, muziek en de volledige ep op www.ohhazar.com.
