De muzikale inspiratie van Robert Klaassen
De Nijmeegse band B Machine is een van de oudste feestbands van de stad. Al 42 jaar bouwen zij met disco, funk en soul covers door het hele land feestjes. Ze zijn al jaren een vaste gast tijdens de Vierdaagsefeesten. Drummer van de band is Robert Klaassen. Naast de B Machine speelt hij ook in de Nederlandstalige hiphop-funkformatie Platvloers. Hoewel Robert in deze twee funkbands speelt, komt zijn inspiratie ook uit een heel andere hoek.
Bij het horen van welke plaat/artiest besloot je muzikant te worden?
Nou, dat is wel een grappig verhaal want dat gebeurde eigenlijk onbewust al op zeer jonge leeftijd. Het was niet specifiek na het horen van een bepaalde artiest of plaat, maar toen ik een jaar of 4, 5 was, maakte ik thuis al van een gekantelde poef en een paar potten en pannen een eigen ‘drumstel’, waar ik dan met wat stokjes al lekker op aan het meppen was.
Na de daaropvolgende, door mijn ouders verplichte, AMV (Algemene Muzikale Vorming, oftewel blokfluitles) wilde ik eigenlijk gitaar gaan spelen. Maar omdat de muziekdocente van destijds zei dat ik me meer moest uiten (ik was een vrij stille jongetje vroeger), was de keuze snel gemaakt: ik word drummer! En zo geschiede. Dus het was niet een bepaalde plaat of artiest, maar blijkbaar wist ik op jonge leeftijd dus al dat ik muzikant zou gaan worden…
Welke plaat(en) is van grote invloed geweest tijdens je carrière?
Mijn eerste elpee die ik als kind kocht, toen ik nog op de lager school zat, was van de Nederlandse popgroep Vitesse (Incomplete Works And Other Hits), met de succesvolle singles Good Lookin’ en Rosalyn. Ik vond het fascinerend om te zien hoe drummer Herman van Boeijen kon drummen – en best ingewikkeld ook nog – en zingen tegelijk. Dit niveau heb ik zelf nooit gehaald, maar het heeft er wel mede voor gezorgd, denk ik, dat ik een popdrummer ben geworden (en eigenlijk altijd ben gebleven).
Op de middelbare school werd ik drummer bij de schoolband, Streetwise genaamd. We speelden covers van o.a. Dire Straits en Eric Clapton. Voornamelijk pop, maar ook wel bluesy songs van artiesten als Jeff Healey en Robert Cray. Misschien nog leuk om te vertellen: dit jaar gaan we, vanwege de 50ste verjaardag van de zanger van Streetwise, een reünie-opname maken van het nummer Sultans of Swing in de Euroconcerts Studio.
Via mijn neef Jan Maarten uit Harderwijk kwam ik vervolgens als tiener in aanraking met de heavy metal muziek. Ik kreeg toen van hem een cassettebandje met op kant A. Iron Maiden en kant B. Saxon en ik was meteen verkocht! Vanaf die tijd ging ik wekelijks op mijn fietsje vanuit Ermelo naar Harderwijk om nieuwe elpees bij hem te luisteren en op te nemen voor op de walkman. Tot op de dag van vandaag blijft dit genre mijn grote favoriet en dankzij Spotify passeren nog wekelijks bands als Judas Priest, Crimson Glory, Megadeth, Queensryche en nog vele anderen de revue.
Hoewel ik dus altijd fan ben gebleven van de heavy metal muziek, heb ik zelf nooit de ambitie gehad om metal-drummer te worden. Sterker nog, ik speel inmiddels sinds 2001 bij de Nijmeegse soul-, funk- en discoband The B Machine. Hou anders kan het lopen, nietwaar?
Welk concert heeft het meeste indruk op je gemaakt?
Dan moet ik natuurlijk meteen denken aan mijn allereerste openluchtconcert in Den Bosch, ik was toen 15, de zogenaamde Monster Of Rock Show met als headliner destijds Iron Maiden. Echt een onvergetelijke herinnering. Helemaal, omdat ik nooit zal vergeten dat zo’n stoere headbanger dude (met lang haar, tatoeages etc.) per ongeluk op mijn jas ging staan, zich omdraaide en ‘sorry’ zei.
Jaren later werd mijn muzieksmaak wel iets breder en bezocht ik ook andere dan metalconcerten. Een daarvan is inmiddels alweer jaren geleden, maar was in Paradiso Amsterdam of de Melkweg van de Nederlandse artiest/band Bastian, een project van de Amsterdammer Bas Bron, later ook wel bekend als de producer/lid van De Jeugd van Tegenwoordig. Ik herinner me hiervan nog het moment dat ik mijn ogen dicht had tijdens het nummer Love is Incredible en dat ik helemaal aan het spacen was door de kakafonie van geluiden. Echt zóóó vet. Jaren later traden ze nog op in het Cultuur Café op de Campus in Nijmegen. Stond ik daar als inmiddels 40-er weer uit mijn plaat te gaan. Klein detail nog: door de drummer van Bastian (Bob Kuijpers) ben ik bij mijn andere huidige band, Platvloers, zeer minimalistisch gaan spelen met enkel een bassdrum, snare, hihat en bekken. Dus zonder allerlei toeters en bellen.
Ook nog wel het vermelden waard is een concert van Selah Sue, jaren geleden tijdens de Nijmeegse Vierdaagsefeesten. Toen was ze nog niet heel bekend en enkel nog vergezeld met een gitaar, blies ze me omver met haar stem en performance. Sinds die dag heeft Selah met haar muziek een speciaal plekje in mijn hart gekregen. Ook een leuk detail hierbij nog: met de drummer van Selah Sue, Jordi Geuens, heb ik jaren later nog veel contact gehad. Op de platen van Selah Sue werd veel gebruik gemaakt van het laten meelopen van samples tijdens de songs en Jordi heeft mij helemaal wegwijs gemaakt in hoe je dit inzet tijdens live-optredens. Tot op de dag van vandaag maak ik hiervan veel gebruik bij Platvloers.
Welke recent uitgebracht plaat zouden we móéten luisteren?
De plaat die geluisterd moet worden, is helaas niet recent uitgebracht, maar heb ik wel onlangs aangeschaft. Het is de cd M2: Descending Into Madness van wijlen zanger Midnight aka John Patrick Jr. McDonald, ook wel bekend van de ooit bekende Heavy Metal band Crimson Glory. Ik was er via Spotify nog niet zo lang geleden achter gekomen dat deze zanger in de jaren na Crimson Glory nog aardig wat solowerk heeft afgeleverd. En dan ga je je er een beetje in verdiepen en toen kwam ik via via op de Amerikaanse site van www.conquestmusic.com terecht waar ze een compilatie cd box (3 discs) met al zijn werk aanboden. Ik moet zeggen dat ik er tot op de dag van vandaag geen spijt van heb gehad deze best prijzige cd box te hebben besteld. Wat een zanger, en wat een songs! Het gaat echt alle kanten op, van folky naar western maar ook van keiharde metal naar singer-songwriterachtig tot zelfs creepy songs. Zo afwisselend, werkelijk een muzikale reis die je alle kant op laat gaan.
Waar ik momenteel ook veel naar luister is de recent uitgebrachte nieuwste cd van Selah Sue, Persona genaamd. Staan ook weer een paar pareltjes op, o.a. Try To Make Friends en Catch My Drift. Ik ben er alleen nog niet helemaal achter of ik deze plaat, met vrij veel elektronische invullingen, net zo goed ga vinden als haar eerdere werk op resp. Selah Sue (2011) en Reason (2015).
De B Machine speelt op koningsavond op het Koningsplein in Nijmegen.
