De muzikale inspiratie van Daan van Haren

Daan van Haren is sinds 2017 gitarist/toetsenist en zanger bij de Nijmeegse band The Hubschrauber, een band die elf jaar geleden opgericht werd door vijf studenten en het daaropvolgende jaar doorbrak door het Kaf en Koren festival te winnen. Daarnaast speelt Daan ook in La Trés illustre Compagnie du Chat Noir, een band met eigenzinnige Franse liedjes. In 2017 startte hij daarnaast een eigen project met de band Dan Hair & The Extensions waarmee hij meedeed aan de Popronde. 

Bij het horen van welke plaat besloot je muzikant te worden? 
Het mooie is: dat besloot ik helemaal niet zelf. Ze hebben me het muzikantenleven ingesleurd. De klootzakken. En er dan niet bijzeggen dat je maar beter van droge boterhammen kunt houden. Alle gekheid op een stokje, ik was 15 jaar en mijn beste vriend had een bandje waarvan de bassist net was gestopt. “Jij gaat bij ons bassen,” zei hij toen. Ik had nog nooit een instrument aangeraakt, maar ik zei: "Is goed." Een paar maanden later was mijn eerste optreden. Ik luisterde welk ‘vakje’ ik iedere maat moest indrukken en zo blufte ik mijzelf er maar doorheen. Jammer dat die onbevreesde houding niet gebleven is. Ik groeide wel heel erg op met het luisteren van veel verschillende soorten muziek via mijn vader en mijn broer speelde al even in een band - die doen het tegenwoordig trouwens best aardig - maar zelf muziek maken was niet iets waarvan ik dacht dat ik dat zou kunnen. Toen ik eenmaal begonnen was, waren er wel platen en bands waardoor ik dan ook heel graag zelf op Pinkpop wilde staan en een succesvolle muzikant wilde worden. Chris Wolstenholme van Muse was toen mijn grote voorbeeld. Dus als ik één plaat moet noemen zou Origin of Symmetry de plaat zijn die aan de wieg stond van mijn aspiraties als muzikant.

Welke plaat is van grote invloed geweest tijdens je carrière?
Het is moeilijk er ééntje te noemen. Het zijn er zoveel! Elliott Smith en Radiohead zitten inmiddels in mijn DNA, maar een andere dag is Kendrick Lamar weer een grote inspiratiebron. Iedere week weer onder de invloed van een andere plaat. De mengelmoes daarvan, dat maakt jou als muzikant denk ik. Het zou fijn zijn als die invloeden dan niet van metal naar cumbia zouden vliegen, dan kun je er ook gemakkelijker een verteerbaar geheel van bakken. Iemand die dat wel heel goed kan is Damon Albarn met Gorillaz. Platen als Demon Days en Plastic Beach fascineren mij na al die jaren nog steeds. Hoe hij daar verschillende genres weet te mengen en mensen samenbrengt die je nooit bij elkaar had verwacht, dat is echt een feest voor het oor en creëert iets heel unieks. Hij begon natuurlijk met Blur, heeft solo werk, schreef opera’s, the Good the Bad and the Queen, samenwerkingen met Afrikaanse muzikanten, super divers. Ik denk dat Albarn’s carrière in zijn geheel, zijn werkethos en veelzijdigheid misschien wel de grootste invloed is op mij als muzikant. Maar dat vroeg je niet...de plaat waar die fascinatie begon: Demon Days.    

Welk live-concert heeft het meeste indruk op je gemaakt?
Beetje flauw maar ook hier is het moeilijk maar één concert te noemen. Laats zag ik Spinvis weer, die heb ik al vaak gezien, maar iedere keer weet hij zijn muziek weer opnieuw uit te vinden en in een ander jasje te steken. Dus je bent iedere keer weer verrast. Op begeven moment heb je al veel shows gezien en zijn die vaak ook echt wel heel goed, maar wat David Byrne met zijn American Utopia tour deed, was wat mij betreft echt van een andere orde. Een soort muziektheater maar dan en masse. Ik zag mensen om mij heen lachen en huilen van geluk. Byrne is iemand die steeds nadenkt over hoe je een optreden op een andere manier kunt benaderen, dat zag je bijvoorbeeld bij Stop Making Sense van Talking Heads al. Dat vind ik super inspirerend.  Tegenwoordig ben ik vaak veel meer onder de indruk van de ‘kleinere’ concerten. Dat stadion gedoe... Ik sta liever in Doornroosje, die intimiteit is veel waard. Gisteren nog bij Wende, dat wil je echt in zo’n poppodium zien en niet in de Ziggo Dome ofzo. Wat dat betreft is het jammer dat je sommige artiesten op een gegeven moment alleen nog kunt zien tussen de mensenmassa’s. Radiohead in Doornroosje, dat zou toch geniaal zijn? Nick Cave kan die intimiteit dan weer creëren met tienduizenden mensen voor zijn snuffert. Tja.. baas boven baas.

Welke recent uitgebracht plaat zouden we móéten luisteren?  
De beste plaat van dit jaar tot nu toe, is voor mij zonder meer Multitude van Stromae. Ik had altijd al wel bewondering voor Stromae maar het pakte mij nooit écht. Totdat de eerste twee singles van deze plaat uitkwamen, Santé en L’enfer. Die promo-video ook voor L’enfer, wat een artiest! Door de band La Très Illustre compagnie du Chat Noir waar ik in speel, ben ik groot Jacques Brel fan geworden. Ik zie daar veel van terug bij Stromae. Tekstueel maar ook als performer. Net als Albarn weet ook Stromae op deze plaat verschillende genres en instrumenten uit alle windstreken te mengen tot een logisch klinkend popalbum. En als je dan in je teksten ook nog echt iets te vertellen hebt, dan ben je wat mij betreft een hele grote.  

Website The Hubschrauber
Facebook La Trés Illustre Compagnie du Chat Noir
Website Dan Hair & The Extensions