Wie plakt er stickertjes op sommige appels?

Een antwoord op alle vragen is stand-up philosophy. Een genre dat Laura van Dolron creëerde en dat zich kenmerkt door een reeks korte of langere anekdotes. In Laura’s geval altijd vanuit een min of meer filosofische invalshoek. Vanavond in LUX zijn de vragen uit het publiek de aanzet tot anekdotes en gesprekken die bijdragen aan een beetje wijsheid over de dingen.

Na een korte monoloog over het belang van de woorden ‘en’ en ‘nu’, en dat ‘maar’ wel wat minder gebruikt mag worden, mag het publiek vragen stellen. Onder de stoelen ligt een plankje. Met daarop een kaartje en een pen. Op het kaartje mag je jouw ene prangende vraag schrijven.

Terwijl het publiek schrijft staan de spelers op een donker podium in een kring. Ze bewegen op gelijke, meditatieve wijze en spreken als in een mantra uit dat het niet om hét antwoord gaat, maar om een antwoord. Het lijkt er op dat de spelers zich zo voorbereiden op wat komen gaat. Een live gevormde voorstelling waarin zij een uur lang op het scherpst van de snede zullen nadenken, reageren en associëren.

Wat is leegte?

De kaartjes worden verzameld. Onder muzikale begeleiding lezen Laura en acteur Willem de Wolf ze voor. Al snel blijkt dat de vragen nogal divers zijn. Praktisch (hoe blijft het leuk met pubers?), filosofisch (waar blijft het verlangen als er alleen het nu is?) of voorspellend (kom ik nog twee kilo aan in gewicht?).

De kaarten liggen nu op een stapel, in het midden van de vloer. In een cirkel eromheen staan instrumenten opgesteld. De timer gaat aan en de eerste kaart wordt uit de stapel gepakt. Nadat die is gelezen, beginnen Laura en Willem te associëren. Ze delen hun gedachten bij de vraag, vertellen anekdotes over ervaringen in relatie tot de vraag, reageren op elkaar of raken in gesprek. De muzikanten geven met de diverse instrumenten eveneens een stem aan het antwoord.

Dit samenspel is spannend. Maar hier en daar te veel. Als Laura en Willem in gesprek zijn, overheerst soms de muziek, waardoor de tekst minder goed te verstaan is. Sommige anekdotes zijn prachtig klein en persoonlijk, maar er wordt wederzijds te weinig ruimte gelaten om dit er te laten zijn. Doordat de andere spelers te snel een volgende associatie inbrengen, blijft de voorstelling wat aan de oppervlakte.

Opperste concentratie

De acteurs en muzikanten slagen er goed in om alle vragen en antwoorden aan elkaar te verbinden en zo aan een gefragmenteerd vraag-antwoordspel te ontstijgen. De voorstelling is een mooi afgerond antwoord op alle gestelde vragen, doordat de acteurs al pratende teruggrijpen op eerdere antwoorden en doordat zij interessante, soms verrassende, verbanden leggen tussen de diverse vragen.

Of de acteurs het ook wel eens niet weten? De beste antwoorden komen regelmatig ná de voorstelling, blijkt, als ze al lang weer in bed liggen. En zo is dat ook voor het publiek.